از امروز با اعتصاب تجار بازار و تحرک طبقات متوسط و پائین دست، جمهوری اسلامی وارد مرحله "وضعیت قرمز" شد. چند ماه پیش وقتی "نامه به کروبی" را منتشر کردم و بعد طرح دولت "نیمه نظامی" برای گذار مسالمت آمیز به یک ایران بهتر را مطرح نمودم تا به امروز، همه حوادث و اکثر حرفهایی که از سوی افراد مرجع مطرح شده اند، در جهت تائید نظر من بوده است.

چند نمونه: نامه های آقای احمدی نژاد به رهبری که عینا پیشنهادهای من در نامه به کروبی را تکرار کرده بود، اعتصابات کامیون داران، معلمان، مالباختگان و غیره، حرف آقای ظریف که کشتی ایران در حال غرق شدن است، خواست آقای حسین موسویان، سفیر سابق و از طرفداران برجام و دولت آقای روحانی، که رئیس جمهور لطف کنند و استعفا بدهند تا راه برای "انتخابات زودرس" باز شود، مصاحبه آقای حجاریان در شرق که بنوعی به لزوم یک دولت نظامی بعد از آقای روحانی اشاره داشت، انشعاب درون اصلاح طلبان بر سر چگونگی حرکت به جلو و خاتمه رهبری آقای خاتمی، برنامه اضطراری دولت برای کنترل قیمت ارز و بعد کنترل واردات به کشور که افزایش دوبرابری قیمت ارز های مهم در کمتر از چند هفته را بدنبال داشت، و دعوای رهبران نظام بر سر مذاکره یا عدم مذاکره با امریکا که آنها را عملا آچمز کرده است.

در نامه به اقای کروبی و قبل از آن هشدار داده بودم که "یا آقای خامنه ای انقلاب میکنند یا مردم انقلاب خواهند کرد". متعاقبا عده ای هم طرح "رفراندوم" در کنار طرح ۴۰ ساله "براندازی" را برای نظام روی میز گذاشتند. متاسفانه آقای خامنه ای به "اصلاح طلبان" و "اعتدالیون" گوش دادند که میخواهند وضع موجود با تغییرات اندکی استمرار پیدا کند. حالا رهبری نظام فرصت را به قدر زیادی از دست داده است و ما به انقلاب مردم نزدیک تر شده ایم.‌ با این وجود هنوز فرصت اندکی مانده است که جلوی فروپاشی گرفته شود.