در نهایت، ایشان ذکر این نکته را ضروری دانسته که عدم پاسخگویی پدر و مادر محترمشان به «این مسئله» صرفا به دلیل «درخواست مؤکد» امیرعلی‌جان بوده است وگرنه کیست که نداند که صاحبان همیشه‌طلبکارِ بنگاهِ دونبش مهاجرانی/ کدیور زبان حَسّان بن ثابت و ذوالفقار علی بن ابیطالب را توأمان دارند و اگر پایش بیفتد، از هر راهی برای کم کردن روی منتقدان مزدور اسرائیل استفاده می‌کنند.

عطاالله مهاجرانی وزیر اسبق فرهنگ و ارشاد فرقه‌ی تبهکار، سال‌هاست به خاطر یک رسوایی مختصرِ زناشویی و ترس از دستگیری و پرداخت نفقه و مهریه‌ی سنگین همسر دومش از ایران گریخته و همراه اهل بیت اول خود ساکن دارالاسلام لندن شده است. مهاجرانی طی این سال‌ها پای ثابت حضور در برنامه‌های به ‌اصطلاح فرهنگی و تحلیلی بی‌بی‌سی فارسی بوده و هر از گاهی هم به دعوت دوستان عربش در کنفرانس‌های ظاهرا مرتبط با گفتگوی ادیان، برای تجلیل از اسلام و مسلمین حاضر می‌شود.

ایشان در این مدتِ خارج‌نشینی، به مرور زمان و به تدریج، از جایگاه منتقد خیرخواه نظام نخست مجددا به جایگاه هوادار نظام و سپس دوباره به مقام مدافع سرسخت نظام بازگشته است. شروع این چرخشِ تدریجی زمانی بود که در اوج جنبش سبز و زمانی که مردم تهران زیر خشن‌ترین سرکوب‌ها از ناحیه نهادهای زیر فرمان رهبر جمهوری اسلامی بودند، مهاجرانی در نشستی همراه با فرخ نگهدار وقیحانه و با سفسطه حکم به سلامت و عدم فساد علی خامنه‌ای داد. پس از این ماجرا ایشان همواره به حمایت از روش سیاست‌ورزی خامنه‌ای و تبهکاران اطرافش پرداخت و به قول سعدی بارها: «اسب فصاحت در میدان وقاحت جهانید». یکی از آخرین نمونه‌های این نوع جهانیدن،‌ موضع‌گیری ایشان درباره‌ی اعتراضات سراسری دی‌ماه ۹۶ بود. مهاجرانی در همان ایام، معترضان جان به لب رسیده را «موج بی‌ریشه» خواند. متعاقب این ماجرا، در بهمن ماه سال گذشته، جناب وزیر اسبق، دراویش معترض به حکومت جائر را به داشتن رفتار داعشی متهم کرد.

بخشی از این اظهارنظرها و موضع‌گیری‌ها در زمانی مطرح می‌شد که هم خود ایشان در ایران به خاطر شکایت همسر دومش مورد تعقیب بود و هم آقازاده‌ی دیگرشان محمدمحسن مهاجرانی در پرونده‌ی مشهور به گم شدن دکل نفتی گرفتار دستگاه قضا و زندان. اینکه این پرونده‌ها و فشارهای ناشی از آنها چه تأثیری در این موضع‌گیری‌ها داشته، تغییری در سرشت بی‌شرمانه‌ی آنها نمی‌دهد.

در فرهنگ لغات معتبر زبان شیرین فارسی، اسم مصدر عربی «وقاحت» را به ‌بی‌حیایی، بی شرمی و بی‌آزرمی برگردانده‌اند. انسان بی‌شرم و بی‌آزرم، همواره طلبکار و همیشه به خود مفتخر است. همواره در جایگاه عقل کل نشسته و با اطواری حق به جانب و بیانی مطنطن مشغول نصیحت دیگران است. نوع دیندارِ این قماش از بی‌شرمان، علاقه‌ای غریب به آخوندمسلکی و اظهارات علمایی دارند. این طایفه که با تبختر و از بالا به خلایق عالم نگاه می‌کنند، هرگاه مورد نقد یا پرسش قرار می‌گیرند، با چنگ زدن به ریسمان پوسیده‌ی انواع مغلطه و اظهار فضل کردن‌های بی‌جا و بی‌وجه سعی در خفیف کردن منتقدان می‌کنند. روش محبوب این جماعت در جریان بحث، آوردن نقل قول از مقدسین و ائمه‌ی دین است تا از این طریق با نشان دادن چماق تکفیر، طرف مقابل را مرعوب کنند.

حدیث و قصه از معصوم آوردن و با انواع آرایه‌های ادبی و تشبیهات بی‌ربط خود را در جایگاه معصومِ مظلوم نشاندن و به سنت صوفیه دَلقِ مُلَمَّع بر تن خود دوختن و به مدد آن خود را وارسته از دنیا و عقبی نشان دادن و منتقدان را مزدور و جاهل خواندن، از جمله رفتارهایی است که امثال عطاالله مهاجرانی برای گریز از پاسخگویی به منتقدانشان همواره به کار برده و می‌برند.

در همین دو هفته‌ی اخیر و چند روزی پیش از انتشار جوابیه کذایی امیرعلی مهاجرانی، ناگهان پس از سال‌ها غیبت از عرصه‌ی مطبوعات داخلی، روزنامه‌ی بی‌بو و بی‌خاصیت اطلاعات، ستونی ثابت و هفتگی با عنوان «کیمیای کلمه» را به عطاالله مهاجرانی سپرده تا در مناقب علی بن ابیطالب قلم‌فرسایی کند. انتشار این مقالات هفتگی احتمالا ترفندی از سوی استمرارطلبان حکومتی است تا از این طریق مقدمات بازگشت مهاجرانی به عرصه‌ی سیاست را برای کمک به خروج جمهوری اسلامی از بحران عظیم فعلی، فراهم نمایند.

سیدمحمود دعایی مدیر مسئول روزنامه‌ غصبی اطلاعات که رکورددار حفظِ مقام در تاریخ جمهوری اسلامی است، با مهاجرانی دوستی قدیم دارد. این دو سرباز جُند اسلام، از همان مجلسِ اولِ جمهوری اسلامی، زلفشان را به هم گره زده‌اند و همچنان بر همان عهد قدیم پایدارند. ناشر بیشتر کتاب‌های مهاجرانی، مؤسسه‌ی انتشاراتی روزنامه‌ی اطلاعات است و احتمالا از این رهگذر با استفاده از کاغذ دولتی و هزار جور زد و بند دیگر، نان خوبی نصیب طرفین شده است. در مقابل اما، حسین شریعتمداری نماینده‌ی خامنه‌ای در مؤسسه‌ی غصب شده‌ی کیهان، در این چند وقت اخیر بسیار به سید عطاالله تاخته و او خاندانش را به اشکال مختلف نواخته است. این حملات البته موجب تکدر خاطر نازک این سید جلیل‌القدر شده است و ایشان در این چند روز اخیر، در شبکه‌های اجتماعی، مشغول متلک‌پرانی به مدیر بدنام کیهانِ تهران بوده‌اند.

اینکه منصوبین خامنه‌ای در مؤسسات غصبی کیهان و اطلاعات، با مهاجرانی رفتاری دوگانه دارند بیشتر ناشی از سرشت منافق و ریاکار گردانندگان «شرکت سهامی جمهوری اسلامی» است وگرنه کیست که نداند که در جریان این نمایش وقیحانه، همه‌ی شرکای تبهکار این شرکت، همواره از روی صحنه به ریش ما تماشاچیان خندیده‌اند. آنچه اما در این چند ماه اخیر مایه‌ی نگرانی بازیگران این نمایش شده است، این است که پس از چهل سال از روی صحنه رفتنِ نمایش، تماشاچیان تصمیم گرفته‌اند که به صحنه‌ای که دشمن در آن مشغول بازی است، پشت کنند و رو به میهن بایستند.

باید به سید عطاالله و همپالکی‌های استمرارطلب‌اش یادآور شد که ماجرا دیگر تمام شده و در آینده‌ی ایران، سکه‌ی قلب حاصل از «کیمیای کلمات» شما، هواخواهی نخواهد داشت.

به قول ناصرخسرو:
گر همت تو این است ای بی‌تمیز پس تو
با کردگار عالم در مکر و کیمیایی