وضعیت وخیم هواپیماهای ایرانی، و امکانات پروازی و فرودگاهی، جزو مسائلی ست که حکومت اسلامی، به هر ضرب و زوری شده خواهان پنهان کردن آن است.
فیلد هوایی در ایران، یک فیلد کاملا امنیتی، با سیکرسی لول و سکیورتی کلییرنس بسیار بالا، در حد تاپ سیکرت و سیکرت است. این درجه از امنیت، نه فقط مربوط به هواپیمایی نظامی بلکه مربوط به هواپیمایی کشوری نیز هست.
این امنیتی بودن، موجب شده، تقریبا همه چیز از فیلتر های بسیار ریز حراستی عبور داده شود. بنابراین سخن گفتن از موضوعات هوایی در خارج از جمع متخصصان و خلبانان، همواره می تواند برای گوینده ایجاد مشکل کند که حداقل آن از دست دادن شغل است.
چند روز پیش، در برنامه ی «حالا خورشید»ِ رشید پور، خلبان جوانی که در مرحله ی کمک خلبانی ست، مسائلی از اِشکالات فنی هواپیماهای ایرانی بیان کرد که موجب بازداشت او شد. به فاصله ی چند روز، با وساطت شرکت هواپیمایی سپهران، خلبان امین امیرصادقی آزاد شد. گفته می شود او به خاطر حرف هایی که زده عذرخواهی هم کرده است.
آن چه امیرصادقی در برنامه ی رشید پور گفت، نه دروغ است، و نه تمام ماجرا! وضع بسیار وخیم تر از اِشکال داشتن ترمز و چرخ های هواپیماست. اگر مسافران هواپیماها واقعا می دانستند که با چه وسیله ای پرواز می کنند، از نزدیکی هواپیما هم عبور نمی کردند چه برسد به سوار شدن بر آن.
در این گفته ی من، ذره ای اغراق نیست. خلبانانی که در ایران پرواز می کنند، اگر از کار و زندگی خود نترسند، نه تنها موارد بیان شده در اینجا را تایید خواهند کرد، بلکه به نکاتی اشاره خواهند کرد که تا کنون شنیده نشده است. بار گذشته که مطلب مربوط به خلبانی من در همینجا منتشر شد، یکی از خلبانان قدیمی که در ایران پرواز می کند این شجاعت را به خرج داد و مطلبی برای ما جهت انتشار ارسال کرد.
به کانال خبرنامه گویا در تلگرام بپیوندید
هواپیماها، به خاطر حفظ ایمنی پرواز، تمام سیستم هایشان دوگانه است تا اگر یک دستگاه از کار افتاد، دستگاه دیگر در طول پرواز به کار خود ادامه دهد.
بعضی از این دستگاه ها، آن قدر برای پرواز مهم و حیاتی است، که باید حتما هر دو سیستم پیش از پرواز چک شوند و به درستی کار کنند. اگر در یکی از این دو سیستم اِشکالی وجود داشته باشد، وضعیت «نو گو» پیش می آید که خلبان اجازه ی پرواز با آن هواپیما را به هیچ وجه و تحت هیچ شرایطی نخواهد داشت مگر آن که سیستم تعمیر شود.
در ایران به این موضوع مهم توجه نمی شود. نه این که خلبان توجه نکند بلکه با جو ارعابی که در فیلد پرواز وجود دارد و بلافاصله انگ ضد انقلاب به انسان زده می شود، مسوولین، خلبان و خصوصا خلبان های جوان و بی تجربه را «وادار» به پرواز با هواپیماهای دارای اِشکال فنی می کنند.
بعضی سیستم های پروازی نیز که فقدان شان حالت «نو گو» ایجاد «نمی کند» و خلبان می تواند تا رسیدن به جایی که امکان تعمیر وجود دارد پرواز کند، در هواپیماهای ایرانی کلا کار نمی کنند یا توسط مینتننس و بخش فنی از هواپیما حذف می شوند! گاه تعداد این سیستم های «نالازم»(!) و حذف شده به چند ده فقره و گاه بیشتر می رسد!
لابد دیده اید که موقع پرواز، از سقف هواپیما آب چکه می کند، یا پشتی صندلی در یک حالت مانده و حرکت نمی کند، یا قفسه های بالای سر مسافران حالت لقی دارد و موقع توربولنس یا تیک آف و لندینگ به شدت می لرزد و سر و صدا می کند و موارد دیگری از این قبیل... همه ی این موارد ظاهرا بی اهمیت می تواند به «فاجعه» ختم شود.
هر قطعه از قطعات متعدد هواپیما باید بر اساس جدول زمانی و عمر قطعه «تعویض» شود. هواپیما می تواند صدها ساعت بدون تعویض قطعه پرواز کند، ولی چنین هواپیمایی مثل «بمب ساعتی» ست که هر لحظه ممکن است منفجر شود.
ما نه این قطعات را به طور کامل داریم، نه اراده ای برای خریداری آن ها و تعویضِ به موقع آن ها وجود دارد. گهگاه از پنجره ی هواپیما به بیرون نگاه کنید، شاید ببینید که تکنیسین ها، پوشش موتور را باز کرده اند، و رفته اند از موتور هواپیمای بغلی، قطعه ای باز کنند و روی هواپیمای شما ببندند! با خواندنِ این مطلب زیاد تعجب نخواهد کرد!
شست و شوی شیشه های هواپیمای ۷۴۷ ماهان ایر با بطری آب معدنی!
تصویر بالا:
ترکیدن لاستیک هواپیمایی تابان در اردبیل
موقع سوار شدن هواپیما می توانید به روشنی صاف بودن لاستیک های اغلب هواپیماهای ایرانی را مشاهده کنید
