فساد مالی در سیستم فرهنگ و هنر جمهوری اسلامی اگرچه امری بدیهی است ولی چندسالی است که از سطح مدیران و معاونان، چون ویروسی تقویت شده به چهره‌های مثلا فرهنگی و هنری جامعه نیز منتقل شده است. این سلبریتی‌ها و آنهایی که حتی پیشتر در نزد جامعه محبوبیت داشتند، اکنون کنار سفره مفسدان اقتصادی و حکومتی می‌نشینند تا از خُرده‌ریزهای دور سفره متنعم شوند. اما نکته قابل توجه اینجاست که آنان پُز حمایت از مردم را همچنان حفظ می‌کنند و در واقع هم شریک دزد و هم رفیق قافله هستند! مهران مدیری و احسان علیخانی به ترتیب ۳ سال و ۱۱ سال «دورهمی» و برنامه «ماه عسل» را در صدا و سیمای جمهوری اسلامی تهیه و پخش کردند و از طریق تریبون نظام از فساد در بدنه حکومت سخن به میان آورده و از آن «انتقاد» می‌کردند بدون آنکه کسی مانع کارشان شود و جالب این است که همچنان هم اجازه کار دارند! مجوزی که یک هنرمند مستقل حتی نمی‌تواند خوابش را ببیند.

این مجریان مشهور به اعتبار «محبوبیت» و حرفه‌ای بودن فعالیت‌شان، از یک سو فرمول قدیمی عادی‌سازی و توهم آزادی بیان را به بهترین شکل ممکن روی آنتن برده‌اند و از سوی دیگر در نقش ریزه‌خواران رژیم، قطعا فساد مالی آنها به مبالغ انتشاریافته از سوی دستگاه قضایی محدود نمی‌شود.

مهران مدیری در سریال‌هایی که برای شبکه نمایش خانگی تهیه کرد، «قهوه تلخ» و «ویلای من»، نیز متهم به فساد مالی در رابطه با اهدای جوایز به برندگان قرعه‌کشی این سریال‌ها شده است. حتما خبرنگاران داخلی به یاد می‌آورند که هر تحریریه‌ای لااقل در آن دوران یک بار میزبان برندگان قرعه‌کشی «قهوه تلخ» بود که به دنبال گرفتن جوایز میلیونی‌شان بودند و آخر هم نتوانستند در مقابل اعتبار و قدرتی که نام مهران مدیری داشت، به جایی برسند. او که از مخاطبان می‌خواست تا آثارش را بخرند و کپی‌ نکنند، چون کپی یعنی دزدی(!) بارها به اعتماد مردم خیانت کرده است. هرچند در کلیت نظام فرهنگی و هنری کنونی، مهران مدیری و مهران مدیری‌ها کار عجیب و دور از عقلی انجام نمی‌دهند و کیسه‌ی خود را در این وانفسای روزگار پُر می‌کنند.

احسان علیخانی که بیش از یک دهه، آنقدر روضه غم و بدبختی مردم را خوانده که دیگر نه تنها اشکی در نمی‌آورد بلکه در خدمت پروژه عادی‌سازی فقر و بدبختی مردم، مخاطبان باید شکرگزار باشند که یک نان بخور و نمیر را دارند.

اما مهران مدیری و احسان علیخانی‌ها دو ضلع یک مثلث عظیم فسادهستند. ضلع سوم، صدا و سیمای جمهوری اسلامی است که یک هفتم بودجه کل کشور را در اختیار دارد و به بهانه‌ی نداشتن بودجه، از نهادها و موسسات فاسد، تبلیغ دریافت می‌کند. در نهایت هم اگر، تشت رسوایی‌اش از بام بیفتد، انگشت اتهام نه به سمت این فاسدان بلکه به سوی هنرمندانی نشانه گرفته می‌شود که این اسپانسرهای مالی را با خود به صدا و سیمای رژیم آورده‌اند!

نمونه دیگر این فساد، رامبد جوان است که سال‌هاست برنامه بی‌مزه «خندوانه» را راه انداخته و آنقدر از آن به جیب زده که هر سال با مردم خداحافظی می‌کند ولی باز هم دلش نمی‌آید از پول بگذرد و دوباره یک «خنداونه» دیگر می‌سازد. همین چند وقت پیش بود که حسین فرحبخش تهیه‌کننده سینما از فساد مالی پشت پرده این برنامه تلویزیونی سخن به میان آورد و گفت که تهیه‌کننده این برنامه یک مداح است و اسپانسرهای این برنامه پولشان را از بچه‌های پابرهنه زاهدان و کردستان و شهرهای جنوبی ایران که آب ندارند، تأمین می‌کنند.

این تهیه‌کننده سینما خطاب به رامبد جوان گفت که تو داری سکه پارو می‌کنی و پول‌های میلیاردی که پشت پرده می‌گیرید، از اسپانسر می‌گیرید!

فساد در برنامه «خندوانه» نیز به همین جا ختم نمی‌شود و این برنامه در جریان مسابقات پیامکی‌اش، از ارسال‌کنندگان پیامک، مبلغی دریافت می‌کند و شماره افراد نیز از فهرست این مسابقات پاک نمی‌شود!

فساد مالی در سیستم وابسته‌ی هنر و فرهنگ جمهوری اسلامی مثنوی هزار مَن است و به همین فهرست اندک خاتمه نمی‌یابد. چنانکه انتشار فهرست بودجه‌بگیران نهادهایی چون بنیاد سینمایی فارابی، رسانه‌های تصویری و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، یکی از افشاگری‌های بسیار تأسف‌بار و ناامیدکننده در سال جاری سینمای ایران به شمار می‌آید. بنیاد فارابی، رسانه‌های تصویری و مرکز گسترش، زیرمجموعه وزارت ارشاد اسلامی قرار دارند و به سینماگران بودجه تزریق می‌کنند و به آنها وام می‌دهند، اما دریافت این وام به معنای تزریق بودجه دولتی در جریان تولید فیلم و در نتیجه قرار گرفتن زیر عنوان سینمای دولتی است؛ عنوانی که بسیاری از سینماگران از آن فرار می‌کنند.

در رابطه با شفافیت در دولت حسن روحانی، این نهادهای زیرمجموعه وزارت ارشاد، اسامی کسانی را که در طول این سال‌ها از آنها وام گرفته‌اند منتشر کرده‌اند. اما با کمال شگفتی این فهرست حاوی نام تهیه‌کنندگان و فیلمسازانی بود که ادعای سینماگر مستقل بودن را داشتند. سینماگرانی که فیلم‌‌های آنها با بودجه دولت ساخته شده و با نظر همان دولت هم توقیف شده ولی این سینماگران منت ساختن فیلمی با پول دولت را به اسم سینماگر مستقل و دستخوش مخاطراتی چون توقیف و سانسور بر سر مردم گذاشته‌اند. در این موقعیت، همانقدر که فیلمی مثل «اخراجی‌ها» و «قلاده‌های طلا» از مرکز گسترش بودجه دریافت کرده است، فیلم «آتشکار» ساخته محسن امیریوسفی و «خانه پدری» کیانوش عیاری، یعنی فیلمسازانی با آمار بالای فیلم توقیفی، نیز کمک دریافت کرده‌اند!

پرویز پرستویی، فرشته طائرپور، رضا میرکریمی، مونا زندی، ابراهیم حاتمی‌کیا، سعید سعدی و علیرضا شجاع‌نوری نیز این بودجه‌های دولتی را دریافت کرده‌اند. در چنین شرایطی است که باید گفت سینما در ایران، در پول نفت و تزریق بودجه دولتی زنده است و ادعای برخی از این هنرمندان به اصطلاح مستقل نیز مصداق این بیت معروف حافظ است که:

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند