داریوش احمدیان - سایت بهار (تهران)

سفر رییس‌جمهور ایران به آمریکا برای آنان که در انتظار ملاقاتی میان حسن روحانی و دونالد‌ترامپ بودند بی دستاورد تلقی می‌شود. زیرا نه تنها خبری از ملاقات و مذاکره، چه به شکل رسمی و چه به شکل اتفاقی نبود بلکه با توجه به شرط و شروطی که طرف ایرانی اعلام کرده است بعید است که به این زودی هم شاهد بر پا شدن میز مذاکراتی که مقامات این دو کشور را روبروی یکدیگر بنشاند باشیم.

مقامات ایرانی دلخوش به بازگشت دموکرات‌ها به کنگره هستند و دولتمردان ایالات متحده هم مطلقا هیچ تمایلی به بازگشت به توافق هسته‌ای که به عنوان پیش‌شرط مذاکره از سوی ایران اعلام شده است ندارند اما به موازات این قهر دیپلماتیک میان ایران و آمریکا اتفاق جالب و شاید از نگاهی خنده‌داری هم در حال رخ دادن است و آن صف کشیدن مقامات کشورهایی که «دوست ایران» تصور می‌شوند برای ملاقات و مذاکره با‌ترامپ است.

کشورهایی که در زمره دولت‌هایی قرار دارند که از نگاه مسئولان ایرانی «دولت‌های انقلابی» هستند. از نیکولاس مادورو، رییس‌جمهور ونزوئلا تا کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی، از اردوغان، رییس‌جمهور «کشور دوست و برادر» ایران یعنی‌ترکیه تا پوتین، رییس‌جمهور کشوری که «متحد استراتژیک» ایران خوانده می‌شود یعنی روسیه! به نظر می‌آید که همه کشورها اعم از انقلابی و غیرانقلابی با وجود نقدهایی که به یکجانبه‌گرایی‌ترامپ دارند اما میز مذاکره را به عنوان مهم‌ترین و شاید تنها ابزار کارآمد در دنیای امروز‌ترک نمی‌کنند اما چرا نظام سیاسی ایران تمایلی به استفاده از این ابزار از خود نشان نمی‌دهد؟ به طور کلی می‌توان سه علت را در حذف گزینه مذاکره در ساختار ذهنی و تصمیم‌گیری مسئولان دخیل دانست.