فرهاد طباطبایی - دماوند

زمانی ستون "نیمه پنهان" روزنامه کیهان را به دست یک روزنامه نگار شیره ای تواب داده بودند تا تخته گاز از روی همه مخالفان رد شود. برای روزنامه و فرد کذایی فرقی نداشت که قربانی کیست، یک روز به فریدون فروغی خواننده پیله می کرد و او را صاحب صدایی ناهنجار معرفی می نمود که پس از انقلاب در خیابان ها می خوابد. روزی دیگر هم به فلان فعال سیاسی. بی نیاز از یادآوری است که رجال حکومت پهلوی و البته شاهدخت اشرف هم که همیشه از سوژه های ثابت بودند.

افراد مورد حمله هم اغلب به صفت "بهایی"، "فراماسون"، "صهیونیست"، "همجنسباز (ادبیات خودشان)" و مانند آن مزین بودند. مخالفین سیاسی مقیم ایران هم بعدها خودشان اولین مشتری کیهان شدند و آن را داغ داغ می خریدند؛ دلیلش هم آشکار بود: اگر در روزنامه کذایی به نام آنها هم اشاره شده بود یعنی خیلی زود وزارت اطلاعات به سراغشان خواهد آمد.

کیهان مصادره شده که حال و روزش معلوم است اما بعدها فرهنگ کیهانی به میان مخالفان هم رخنه کرد. این روزها می بینم که حمله به مخالفان و اپوزیسیون از طرف خود مخالفان حکومت روی بورس است و انبوهی افشاگر حرفه ای را شاهدیم که دچار توهم داشتن هوش زیادند و توانایی دیدن پیچش مو. زیر نام میهن‌پرستی وظیفه خود را در لجن مال کردن مخالفان می بینند و اصل دلیل نکبت امروز مملکت را فراموش کرده اند.

گیر کار در این است که در این میان حتی مرز بین اپوزیسیون و مخالف هم مخدوش می شود. اصولا اپوزیسیون به "گروهی" می گویند که دارای یک سازمان و انسجام است، مجاهدین خلق، حزب مشروطه، شورای ملی و مانند آن. تنها کسی که به عنوان فرد می تواند نام اپوزیسیون را هم یدک بکشد شخص شاهزاده رضا پهلوی است که دلیل آن هم آشکار است. به زبان دیگر کسانی که می خواهند آلترناتیو باشند وگرنه فلان روزنامه نگار حرفه ای و مخالف که اپوزیسیون نیست، او در وهله اول باید به فکر سیر کردن شکمش باشد.