سیاست از جنس فلسفه نیست. فیلسوف روی زمینِ لغزان شک و تردید حرکت می‌کند و هرگاه متوجه شود که زمین زیر پایش سخت و هموار شده‌ است باید دریابد که از باغ فلسفه به بیابان ایدئولوژی نزدیک شده است. حکایت سیاست اما چیز دیگری است. دوره فعالیت آن سیاستمداری که روی زمین لغزان شک و تردید حرکت کند، چندان طولانی نیست. این چنین است که اگر شک و تردید از افزارهای اصلی اندیشه فلسفی است، قاطعیت در بیان و عمل در شمار افزارهای سیاست است. به سخن دیگر، فلسفه از قاطعیت پرهیز دارد و سیاست از تردید.

قاطعیت در سیاست زمینه‌های اعمال قهر را فراهم می‌آورد. ماشین دولتی از "حق" اعمال قهری مجهز و سازمان‌یافته بهره‌مند است. قهر و اعمال قهر چیزی نیست که تنها به جوامع غیردموکراتیک و استبدادزده محدود باشد. موضوع اصلی سیاست، قدرت است و حفظ، کسب یا سلب قدرت بدون بهره‌گرفتن از قهر ممکن نیست. تفاوت بین جوامع دموکراتیک و غیردموکراتیک در بود یا نبود پدیده قهر نیست، در آزادی عمل آن است.

در جوامع دموکراتیک پارلمان، قانون اساسی، احزاب و رسانه‌ها بر قهر دولتی نظارت دارند و مانع از تاخت و تاز آن می‌شوند و همین امر بر پیرامون قهر حصار می‌کشد و اعمال آن را مشروط می‌سازد. در جوامع غیردموکراتیک، ضعف یا فقدان نظارت جامعه بر قهر دولتی، به صاحبان قدرت سیاسی این امکان را می‌دهد که فارغ بال مناسبات دولت و جامعه را به سود خویش رقم زنند.