عنوان این مطلب بسیار شعارگون شد و امان از «شعار» که حرف است و بادِ هوا و یک عمل کوچک به صد شعار می ارزد.
اما یک حرف و نظر، می تواند مبنای کاری مهم قرار گیرد و حرف و نظر ما از این نوع است.
ما، در عرصه ی سیاست، چیزی که زیاد داریم گروه و دسته و حزب و شخصیت مستقل است، اما مشاهده می کنیم، تا کسی اندک اختلافی با کس دیگر پیدا می کند، دست به ساختن گروهی جدید می زند و با این کار به خیال خود به سرنگونی حکومت اسلامی کمک می کند.
این کار نه تنها کمک به براندازی حکومت نیست، بلکه عملی لغو و بیهوده است. گروهی که تنها اعضایش، تشکیل دهندگان و موسسان آن هستند، اثری بر حرکت های اعتراضی مردم ایران ندارد.
گروه ها، اگر واقعا خواهان انجام کاری هستند، باید بتوانند «مردم داخل و خارج» را با خود همراه کنند. کمیّت همراهان، به تنهایی فایده ای ندارد، بلکه کیفیت ذهنی همراه شدگان مهم است.
مردم باید در وهله ی اول به گروه ها یا شخصیت های سیاسی اپوزیسیون «اعتماد» کنند و حرف های آن ها را از روی شکم سیری و بی دردی و خارج نشینی نپندارند.
تا همین مرحله، اگر واقعا خواهان رسیدن به آن باشیم، راهی طولانی و دشوار باید پیمود.
اما مهم ترین کاری که می توان به جای ساختن گروه های بی اثر و بی ثمر انجام داد، تلاش برای پیوند دادن گروه های موجود با یکدیگر است.
تنها گروهی که ساختن اش مقبول و منطبق با منطق است، گروهی متشکل از تمام گروه های موجود مخالف حکومت است (به دو شرط که در مطلب قبلی به آن ها اشاره کردیم).
اگر عملا گامی در این راه برداشته شود، هزاران بار بهتر از نظر صادر کردن و راه حل های پر پیچ و خم نشان دادن است.
