به ریشِ خداوند نابود کننده ی طنزها!

با دلی مالامال از شادی، به خاطر خلاص شدن از این دنیای فانی، نگارش 13.4 وصیت نامه ی سیاسی-ضد الهی خود را تقدیم حضور بازماندگان و دوستان، آشنایان، مقامات لشکری و کشوری، حزب الله همیشه در صحنه، خبرگزاری فارس و تسنیم، تلویزیون ایران اینترنشنال و سایت زیتون (هر دو به طور اختصاصی) می نمایم.

از آنجا که در طول عمر بسیار زیبای خود، هیچ دوست و رفیقی برای خودم باقی نگذاشته ام و پاچه ی همه را به نوعی گرفته ام، و با نقدهای صمیمانه و «صریحانه» ی خود آن ها را رنجانده ام، لذا تعداد دوستان ام، از انگشت یک دست تجاوز نمی نماید، و زورشان قطعا به مخالفان و معاندان بی شمار ام نمی رسد، گفتم حالا که عزراییل نجات بخش زوم کرده است روی اهل طنز، یک وصیت نامه ای چیزی از خودم به جای بگذارم، تا آن چند نفر، که جنازه ام روی دست آن ها خواهد افتاد، با تهیه فتوکپی از این وصیت نامه، آن را به هر کس که خواست بر عکس خواسته های من عمل کند نشان دهند و یک کتک سیر از آن ها بخورند تا روح من در حال پر کشیدن به سمت ۷۲ حوری، شاد و خوشحال گردد.

به قول معروف، ما که رفتیم حال، شما بمان با این هیولاهای زمینی و هِی آرزوی عمر صد ساله کن! هارهار!

در همین جا عرض می کنم که هوی! چرا می خندی؟! بخدا دارم جدی میگم! عجب حکایتی شده! آدم حرف راست و غم انگیز هم می زند، مردم فکر می کنند که چون طرف اهل طنز است، باید به او بخندند!

همین علیرضا رضایی که الان با پیژامه ی راه راه ش، وسط ۷۲ حوری در حال گل گفتن و گل شنیدن و خنداندن شان می باشد، به من گفت رفتم برای اجرای برنامه به شهر «کلن» آلمان، در آن جا ماشین ام خراب شد! حالا هر چه به جمعیت حاضر در صحنه می گویم ماشینم خراب شده، نمی توانم به فرانسه بر گردم، آن ها قاه قاه قاه می خندند طوری که اشک از چشمان شان سرازیر می شود! هر چه هم می گویم به خدا راست می گویم، آن ها بدتر می خندند.

خلاصه آن چه اکنون می خوانید، شوخی نیست و کاملا جدی ست و ناسلامتی وصیت نامه ای ست که باید اشک شما را سرازیر کند نه این که باعث خندیدن فجیع تان بشود.

عرض کنم حضور منور تان، که این جانب، در کشور آلمان، انواع و اقسام بیمه ها را بسته ام، طوری که پول برای زندگی کردن عادی ام باقی نمی ماند. از بیمه ی درمانی گرفته، تا بیمه ی درد دندان و بیمه ی تصادفات -البته چون اتومبیل ندارم، از نوع انسانی اش یعنی مثلا یکی مرا زیر کند و در برود یا چه می دانم شی سختی از جایی بیاید بخورد تووی سر م-، و بیمه خرابکاری نسبت به شخص ثالث که اگر مثلا زدم توو خونه ی یکی استکان اش را شکستم، بیمه، پول استکان او را بدهد.

حالا چون حکایت جیب خالی و پز عالی ست، صورت حساب این بیمه ها را همیشه با تاخیر پرداخت می کنم، و همین چند وقت پیش، مرا از بیمه ی دک و پوز و دندان بیرون انداختند و گفتند برو آقاجان! تو ما را با این شیش ماه پرداختن ها و شیش ماه نپرداختن هایت دیوانه کردی! باید دو تا کارمند اضافه برای پرداختن ها و نپرداختن های تو استخدام کنیم! توو این سن و سال دندون می خوای چیکار! بده همه رو واست بکشن خلاص!

ولی یک بیمه دارم که اگر از گرسنگی هم بمیرم، پول آن را به موقع پرداخت می کنم و آن بیمه ی مرگ است! حالا اشتباه نکنید فکر کنید که بیمه ی مرگ همان بیمه ی عمر است و ف. م. سخن هم جزو اغنیا ست و دارد برای خود پول پس انداز می کند! خیر! ف. م. سخن اهل پس انداز مس انداز نبوده و نیست و هر چی داشته یا خودش استفاده کرده، یا داده است به اشخاصی که ندارند استفاده کنند یا فک و فامیل برایش دو لپی خورده اند. بنابراین از پول-مول و بیمه ی عمر خبری نیست!