در عالم رسانه، جمله ای نه چندان دلچسب و انسانی رواج دارد و آن این است که:
«بهترین خبرها، خبرهای بد هستند!»
حال می توان محتوای این جمله را به اپوزیسیون ایرانی تعمیم داد:
«برای اپوزیسیون، بهترین خبرها، خبرهای بد هستند!»
شما ببینید موج هایی را که از شنیدن خبرهای بد، در میان اپوزیسیون بلند می شود، و از چند روز تا چند هفته، در میان مخالفان حکومت اسلامی، جریان می یابد، تا به تدریج فروکش می کند و دریای سیاست ایران، آرام و بی حرکت می گردد.
مثلا در نقطه ای از ایران زلزله می آید و عده ای کشته و خانه خراب می شوند. اپوزیسیون به جوش و خروش می آید که اگر حکومت اسلامی عُرضه داشت، و خانه های خوب و مستحکم درست می کرد، و پول مردم را صرف هزینه های حزب الله لبنان و حوثی های یمن نمی کرد، این بلا بر سر مردم نمی آمد...
بعد موج ناشی از زلزله فرو می نشیند.... صفحات فیس بوک پر از موضوعات شخصی و خانوادگی می شود.... تو گویی مخالفان به مرخصی رفته اند:
من این قدر کیلومتر در وسط جنگل های امریکا راه رفتم.... من در جشن تولد فلان کس حضور یافتم.... من این کار را کردم.... من آن کار را کردم....
انگار دُمِ اپوزیسیون را به دُمِ حکومت اسلامی بسته اند. همه منتظرند حکومت یک خرابکاری یی چیزی بکند تا اپوزیسیون به صدا در بیاید....
حال این را می گویم به معنای این نیست که اپوزیسیون بخواهد از فردا به شکل تصنعی، حرفی بزند که نشان بدهد خیر! این طورها هم نیست و ما همیشه در صحنه حضور داریم!
کدام حضور؟!
جالب ترین قسمت ماجرا این جاست که یک مشت «اپوزیسیون دروغین» برای این که حرفی برای گفتن داشته باشند، دست به خبر سازی می زنند! خبرهای دروغ!:
«فلان جا مردم در خیابان حضور دارند! کارگران در حال اعتصاب اند! نیروهای انتظامی در حال سرکوب مردم اند!...».
علت این همه وابستگی به حکومت چیست؟
یکی از علل شاید این باشد که اپوزیسیون چیزی برای عرضه ندارد. اپوزیسیون ایرانی دست اش خالی ست. عمل که نمی کند هیچ، از لحاظ نظری هم چیزی برای عرضه ندارد. فقط می داند که باید بگوید این حکومت باید برود.
در گذشته های دور، وسط دو ناآرامی، لااقل مارکس و انگلسی بودند که اپوزیسیون از آن ها حرف بزند و خودش را با ماتریالیسم دیالکتیک و امثال این حرف ها سرگرم کند.
این روزها که کتاب خواندن و کسب و اشاعه دانش هم کلا تعطیل شده است و مطالب اینترنتی هم اگر فقط تیترش خوانده نشود باید شکرگذار بود.
به خاطر همین است که ما، اپوزیسیون ایرانی، تاثیر عمیقی بر مردم نمی گذاریم. هر کدام از ما به کارِ خود مشغولیم و این کار هم، «کارِ سیاسی» نیست.
اگر اهل سیاست و مخالفت با حکومت اسلامی این را درک کردند که «کارِشان مطلقا سیاسی نیست» و فقط صفت سیاسی را با خود یدک می کشند، گامی به جلو خواهد بود برای درک وضعیت امروز کشورمان و شاید عاملی برای پیدا کردن راه حل و بیرون رفتن از این وضعیت نابسامان و تاسف انگیز....
