همیشه پنجره را رنگ نور می‌سازند
و کوچه کوچه رهی تا عبور می‌سازند

شنیده‌ایم که نرگس خمار دیدار است
و باده‌ی نگهش را طهور می‌سازند

هماره باغ پیامی شکفتنی دارد
و سوسنی به زبان سرور می‌سازند

به روی شاخه‌ی هر سرو مرغکی خوشخوان
هزار نغمه ز پرواز و شور می‌سازند

همیشه قطره‌ی باران به لطف می‌بارد
واز مرور طراوت بلور می‌سازند

و خوانده‌ایم که هر چشمه را هدف دریاست
که صخره را به مسیرش صبور می‌سازند

ولی دریغ که باغی به راه ما نشکفت
چرا که پنجره را گنگ و کور می‌سازند

و کوچه‌ها‌ی رسیدن، دریغ بن بست‌اند
رونده‌ها به روال مرور می‌سازند

سرود چشمه به تردید و درد آلوده است
و رودها به سرابی زد ور می‌سازند

دروغ بوده تو گویی تمام باورمان
به روی وَهم حبابی زنور می‌سازند

ویدا فرهودی
۱۳۷۷