باری. قرآن مجید ما، با وجود عدم دقت در انجام وظایف الهی، چنین کارهایی باید انجام می داد، تا این که، دکتر شریعتی از پاریس برگشت، و بر اساس آموزه های مارکس و مارکوزه و سارتر، مثلثی اسلام شناسانه ترتیب داد که خلاصه ی موضوع اش این بود:
قرآن بخوانید!

ما هم که در آن دوران، بچه ی شلوغ و شرّ ی بودیم و هفته ای یکی دو مرتبه کوه می رفتیم، تا طعم شیرین آزادی را در آن بالا-مالا ها بچشیم، روی تخته سنگ های مسیر توچال، می دیدیم کس یا کسانی، با رنگ زرد طلایی، یا قرمز جیگری، روی تخته سنگ ها نوشته اند:
قرآن بخوانید!

و ما هم که جوان و جاهل بودیم، به امید شنیدن سخنان مارکس و انگلس و رزا لوکزامبورگ و پلخانف از زبان خداوند، قرآن را از لای پارچه ی سبز بیرون آوردیم، و شروع به خواندن آن کردیم.

وقتی این کتاب عجیب و مقدس، که در دورانِ «پیشاشریعتی» فقط روی طاقچه قرار داشت، و هیچکس از شدت تقدس، به آن دست نمی زد، باز شد، مثل این بود که یک نیرویی چیزی از آن خارج شده باشد!

خیلی عجیب است که کتابی سال ها بسته بماند و کسی آن را نخواند، بعد به ناگهان آدم چشم اش به آن بیفتد، و به خودش اجازه بدهد که کتابی را که همیشه جلوی روی اش بوده و به آن توجه نداشته باز کند و آن را بخواند!

آن نیرویی که ابتدا تصور کردیم از آن خارج شده، چیزی بود شبیه به «جِنی»، دختر موطلایی سریال امریکاییِ «دختر شاه پریان» که زمان شاه از تلویزیون پخش می شد.

ولی هنوز چند هفته از باز کردن لای قرآن نگذشته بود، که ما متوجه شدیم، اینی که از لای این کتاب «آزاد» شده، «جِنی» نیست، بلکه غول وحشتناکی ست که خودش را به شکل «جِنی» در آورده و ما را گول زده است. حالا معترضه بگویم که ما ۴۰ سال دنبال این غول وحشتناک آدمکشِ آدمخوار کردیم بلکه بگیریم اش و دوباره بکنیم اش لای کتاب و کتاب را بکنیم اش تووی پارچه ی سبز رنگ، و دوباره بگذاریمش روی طاقچه، ولی مگر توانستیم؟!

غول ه، ما را زد و کشت و درب و داغان کرد و هر روز هم بزرگ تر شد، و نه تنها ایران، بلکه دنیا را هم با خرابکاری هایش به گند کشید.

بگذریم...

روزی که قرآن را گشودیم، تا به توصیه ی دکتر شریعتی آن را بخوانیم، اولین سوره ای که بعد سوره ی «الفاتحه» جلوی چشم مان آمد، سوره ی مبارکه ی «بقره» بود...
یعنی سوره ی «گاو»!...

ادامه دارد...