جناب وزیر!
من، ف. م. سخن، آدمی هستم چاق و تپل مپل، که ۱۰۰ کیلو وزن دارم! پس فردا هم می شوم ۶۰ ساله و می روم جزو پیرمردان قوم (البته حاضرم با هر جوانی که بخواهد، در جوانی کردن مسابقه بدهم ببینیم کی پیر است کی جوان!)

با این ۱۰۰ کیلو وزن و «تپلیّت» ملاحت دار، شاید باور نکنید که یک وعده غذا در شبانه روز را هم به زور می خورم! یعنی وقتی درگیر کار هستم -که این کار هم برای من شب و روز و ساعت و دقیقه ندارد- اصلا یادم می رود که غذا بخورم. وقتی به حال ضعف می افتم، یادم می افتد که مواد لازم به بدن نرسیده و وقت شارژ باتری بدن است. چون زن ندارم، غذایم اغلب پیتزای یخ زده و حاضری ست ولی غذای مطلوب ام نان و پنیر و خیار و گوجه فرنگی ست.

البته از خوردن چلوکباب برگ و سلطانی استنکاف نمی کنم و اگر میل ام بکشد آن را نیز با کمال میل می خورم فقط شرط اش این است که درگیر کاری نباشم که اگر باشم غذا -هیچ نوع اش- از گلوی ام پایین نمی رود.

فکر کردن به گرسنگان ایران و جهان هم جلوی غذا خوردن مرا نمی گیرد و وقتی گرسنه ام می شود، با وجود میلیون ها گرسنه در جهان، غذای لازم برای ادامه ی زندگی را می خورم و در دل ام عذرخواهی می کنم از «شکم خالیان» که کاری نمی توانم برایشان بکنم و دل سوزاندن من و غذا نخوردن من هم کمکی به سیر شدن آن ها نمی کند.

البته اگر بیرون باشم و بخواهم وسط راه خودم را شارژ کنم، اگر آدم گرسنه ای ببینم او را هم با خودم به داخل غذا فروشی یا تووی کیوسک می برم و با هم غذایی به رگ می زنیم و گپی می زنیم و این طوری غذا بیشتر به ما می چسبد.

به عنوان معترضه این را هم نقل کنم که روزی جای شما خالی (!) میهمان داشتم رفتم یک جعبه بیست و چهار تایی آبجو خریدم. آخر می دانید که نوشیدنی مطلوب آلمانی ها آبجو ست که اخیرا بدون الکلِ آن را هم تولید می کنند ولی من -باز جای شما خالی- آبجوهای الکلی برای میهمانان ام خریدم.

همین طور که داشتم به طرف منزل می آمدم، دیدم چند نفری که همیشه در محله ی ما در خیابان یا پارک یا کیوسک دم منزل جمع می شوند و می گویند و می خندند و نوشابه الکلی می خورند -در اینجا بهشان «پِنِر» می گویند- گوشه ای ایستاده اند. تا چشم شان به من و آبجوها افتاد همگی لبخندی سی و سه دندان بر لب آوردند و یکی گفت خوش به حال ات با این همه آبجو!؛ دیگری گفت ما رو مهمون نمی کنی؟؛ سومی گفت تنهایی بخوری کله پا میشی ها و از این جور طنز ها و تیکه ها!

من هم در مقابل لبخند سی و سه دندان آن ها، نیش ام را تا بناگوش باز کردم گفتم راست اش میهمان دارم، ولی حوصله شان را ندارم! پس بیاید این آبجو ها رو با هم بخوریم!

و باز هم جای شما خالی، رفتم کنارشان جعبه را گذاشتم زمین، شروع کردیم به باز کردن آن ها و ۲۴ آبجو را چهار پنج نفری تا ته سر کشیدیم و گفتیم و خندیدیم و شیشه ها را هم دادم به خودشان، بروند زحمت پول کردن شان را بکشند که البته خیلی هم خوشحال شدند و پول خرد لازم برای ریختن تووی «جک پات» شان هم فراهم شد.

خلاصه وقت خوردنْ میخورم و وقت نخوردن هم نمی خورم. دنیا همین است که هست و این شکم بد مصب پیچ پیچ هم هر قدر هم آدم شکمو و پرخور باشد، بیش از یک مقدار معین غذا تووش جا نمی گیرد، متاسفانه! :)

این از مقدمه.