بحث و ارائه نظر در این عرصه که پایه‌های پدیده اعتماد و بی اعتمادی درفرایند رشد انسان را عوامل ژنتیکی، محیطی (خانواده) واجتماعی می‌ریزند، واین پدیده به عنوان بخشی از شخصیت انسان تحت تاثیر عوامل زیست شناختی و اجتماعی است، و نیز اینکه ویژگی‌ها و بحران‌های هر مرحله از رشد انسانی برروان و رفتار آدمی تاثیر گذاراست به ویژه بر شکل گیری پدیده اعتماد، جا و فرصت دیگری می‌طلبد.
۲
اعتمادسیاسی، اجتماعی و عمومی در جامعه ما، به ویژه در جامعه سیاسی و فرهنگی ما از ضریبی پائین برخورداراست و درسرازیری کاهش تاخته و درمیان بخش بزرگی از مردم میهن ما به یک باور جاافتاده‌ بَدَل شده است، چرا؟
عوامل بسیاری در زندگی سیاسی و اجتماعی سبب بروز بی اعتمادی در جامعه ما و در نتیجه واپسمانی، ناامیدی، بد بینی و بی‌اعتمادی عمومی، شده‌اند. شکست‌های سیاسی و اجتماعی و نومیدی ناشی ازآن‌ها، نداشتن چشم اندازی روشن درزندگی و مبارزه، توهم نسبت به خود و ناخوانائی‌اش با واقعیت، عدم مهارت‌های ارتباطی، حضور قدرتمند درک و نگاه قبیله‌ای، فرقه گرائی و خودمحوری از نمونه عوامل هستند. کاهش توانمندی واطمینان به خود، کاهش مشارکت و همگرایی، کاهش اعتماد و اطمینان به رهبران و مسئولان و کشیده شدن به سوی نوعی از خود بیگانگی، برخی ازپیامدهای بی اعتمادی هستند.
روند مداوم و بی‌وقفه‌ی استبداد، و ایستارها و ایده‌ها و انگاره‌های مستبدانه در جامعه ما، و تجربه‌های متواتر تاریخی، بی اعتمادی را دربخشی از ما به یک باور و آگاهی مشترک تبدیل کرده است.
در سطح جامعه بحران‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی باعث می‌شوند که اعتماد تک تک افراد و گروه‌های اجتماعی نسبت به یکدیگر کاهش یابد و باورها، اندیشه‌ها و ارزش‌ها‌ی اعتماد آفرین خدشه دار شوند و گسست میان فرد و گروه اجتماعی پدید آید و بزهکاری‌ها و خلافکاری‌های فردی و اجتماعی و انواع فساد افزایش یابد. دراین میانه عوامل دیگری نیز برای بروز بی اعتمادی می‌توان بر شمرد که سرگردانی و نا توانی درمقابل تکنولوژی نوین یکی از آن هاست. نوع نگاه به انسان، به ویژه نگاه مطلق گرایانه، سیاه و سفید، دیوو فرشته دیدن انسان‌ها می‌تواند عامل مهمی در بروز بی اعتمادی باشد.
نوع و کیفیت رابطه‌های فردی، سیاسی و اجتماعی نیز می‌تواند سبب بروز اعتماد (تکیه کردن یا برگزیدن) یا بی اعتمادی شود، این " نوع و کیفیت" می‌تواند عامل بروز توانمندی‌ها و ارزش‌ها و خود کارآمدی خود و در نتیجه اعتماد سازی شود.
بی اعتمادی نوعی حس حقارت روانی نیزهست، حس بی حاصلی و ناتوانی، ذهنیتی که البته قابل تغییراست، "کودکی زخمی و نا آرام را می‌ماند " که می‌توان آرام و کنترلش کرد.

۳

این مقدمه را نوشتم که در کنار تاکید براین که بی اعتمادی تعادل و تعامل بین انسان‌ها را دچارمشکل، و روابط فردی و اجتماعی میان انسان‌ها را خدشه دارکرده و بهم می‌ریزد، این نیز گفته باشم که فراموش نکنیم بی اعتمادی همیشه و درهمه شرایط زمانی و مکانی "پدیده‌ای صد درصد منفی" نیست. برای نمونه ما، کوشندگان سیاسی و فرهنگی، به کمی بی اعتمادی هم نیاز داریم، کمی بی اعتمادی به قضاوت‌ها و ارزیابی‌هایمان. تجربه زندگی فرارویمان قرار داده است که در قضاوت‌ها و ارزیابی‌ها در بسیاری موارد عجولانه و ناروا فکر و عمل کرده‌ایم، پس این اندک بی اعتمادی، به ویژه به قضاوت‌هایمان شاید کمکی باشد به تعادل و تعاملی که نیازمندیم.