آری. یادم افتاد زندگی فقط فلسفه و منطق نیست. دو دو تا همیشه و برای همه کس چهار تا نیست.

فحشی که نمی پسندم، درمان دردی ست بزرگ. مهم هم نیست که فحش را به انگلیسی قشنگ بدهی یا لهجه ات فارسی باشد و اهل زبان نپسندد.

دیدم جایی که همه را ترس برداشته و آنانی که تماشاگر هستند و لابد به ایران رفت و آمد دارند، و احتمالا در دل شان در حال فحش دادن هستند، این زن یا دختر، آن طور با تمام وجود، نیم ساعت تمام یک تنه فریاد می کشد و درد خودش و مردم را با زبان «چوپان و شبانی» فریاد می زند و ظلم را فریاد می زند و دل خودش را با این فریاد ها می ترکاند و هیچکس هم با او یار و همیار نمی شود، وقتی در مقابل لشگر یزیدیان، که امروز تبلورش را در همین دسته های سینه زن دروغین و سپاهیان جهل و خرافات و شربت و عدس پلو می بینیم، این خانم به تنهایی کاری به قول مذهبی ها می کند «حسینی» و «زینبی»، آری او را با صدای بلند تحسین می کنم. به او و حنجره اش درود می فرستم که در جایی که عده ای نام خود را «مرد» با هر دو معنی گذاشته اند، یک نفر و فقط یک زن، به تنهایی در مقابل لشگر سینه زنان و پلیس امریکا و مردم بی حال و تماشاچی بلند می شود و علیه ظلم و بیداد فریاد می زند.

من مدت ها بود این چیزها را نمی دیدم و به آن ها کم توجهی می کردم ولی وقتی جنازه آن جوان را روی تخت غسالخانه دیدم، بی اختیار من هم فریاد کشیدم و در دل ام همین فحش ها را به جد و آباد حکومت و علی و حسین و باقی اشرار جهل گستر هزار و چهارصد سال پیش و امروز دادم و آن هم به فارسی، چون به اندازه ی همین خانم هم نمی توانستم به انگلیسی الکن یا آلمانی الکن بروم سر کوچه نعره بزنم که مردم! بیایید ببینید به خاطر فوتبال تماشا کردن و استادیوم رفتن، با یک دختر چه کرده اند! به خاطر جرمی واقع شده یا نشده با یک جوان چه کرده اند! این پاها را ببینید که چطور با باتون زیر و روی اش را کبود کرده اند! بدن این دخترک را ببینید که چطور ۹۰ در صد سوختگی اش را مثل مومیایی ها با باند و تنزیب پوشانده اند.

نه ... عزیزم. شوخی نمی فرمایم و خیلی جدی در حال تجدید نظر در نگاه به اعتراض مردم عادی به این همه ظلم و جنایت هستم.

شاد باشی و تندرست
قربانت
سخن