کاملیا انتخابی فرد - سردبیر ایندیپندنت فارسی

یازدهم سپتامبر سال ۲۰۰۱ میلادی برای افرادی که در نیویورک و آن صبح بخصوص در منطقه پایین منهتن حضور داشتند، روزی فراموش نشدنی بشمار می رود.

آن صبح بخصوص، نخستین روز کلاس درس من در دانشگاه نیویورک بود. فاصله دانشگاه تا مکان ساختمان های تجارت جهانی بسیار ناچیز بود و از سر تقدیر در آن روز در جایی ایستاده بودم و از واقعه ای گزارش می دادم که تاریخ معاصر را دستخوش تغییرات بنیادی کرد.

از فاصله ای نه چندان دور، ویران شدن ساختمان های پُر ابهت را می دیدم و بیش از هر چیز نگران پیامدهای پس از آن و امنیت بودم.

آنچه که آنروز در این شهر اتفاق افتاد، وقایع بزرگی را در جهان رقم زد که بعد از گذشت ۱۸ سال آثار و نتایج آن زندگی بسیاری را متاثر کرده است.

آسمان شهر برای روزها پوشیده از ابر ضخیم دود و غبار بود. در کوچه ذرات معلق دوده، غبار، تکه کوچکی از یک پارچه سوخته و گاه کاغذی از آسمان بر سر و کفش و کلاه مان می نشست.

به خانه که می رسیدم توان پاک کردن دوده را از کفش هایم نداشتم. تصور آنکه خاکستر انسانی بر لباسهایم نشسته، تمیز کردن البسه را دشوار می کرد.

مطالب بیشتر در سایت ایندیپندنت فارسی

دلخراش تر از همه دیدن تصاویر افرادی بود که در سرتاسر کوچه های پایین شهر به دیوارها و ستون ها و هر روزنی نصب شده بود. مردم شهر به دنبال گمشدگان خود تصاویر عزیزانشان را در پی کسب خبری به دیوارها زده بودند. انبوهی از تصاویر، از جشن عروسی، خندان در کنار دوستان و اقوام، در کنار حیوانات خانگی، سیاه پوست و سفید پوست، آسیایی و اروپایی، تصاویر متنوع سراسر دیوارها را پوشانده بود.