سناریوی اول این است که دو طرف دست به حمله علیه مواضع یکدگیر خواهند زد، اما یک جنگ تمام عیار و فراگیر میان آمریکا و ایران، صورت نخواهد گرفت. در سناریوی دوم، ممکن است با پا درمیانی حکومت عراق، یک توافق سیاسی مقطعی میان آمریکا و ایران، صورت گیرد و آرامش بر تنش چیره شود. سناریوی سوم این است که آمریکا برای ریشه کردن نیروهای ایرانی در عراق، دست به عملیات گسترده‌ای خواهد زد.

سناریوهای یاد شده، تا ۹ ماه آینده یعنی تا هنگام برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، قابل پیش‌بینی، می‌باشد، اما پس از انتخابات اگر دونالد ترامپ، به پیروزی برسد، وی سیاست‌های فعلی خود در مورد ایران را ادامه خواهد داد، اما در صورتی‌که نامزد دموکرات‌ها، پیروز شود، آمریکا به توافق هسته‌ای باز خواهد گشت و روابط آمریکا و ایران، مسیر دیگری را خواهد پیمود.

اما قبل از برگزاری انتخابات آمریکا، سناریویی‌که احتمال آن بیش‌تر است، تداوم رویارویی‌ها میان آمریکا و شبه نظامیان وابسته به ایران است.

البته ایران نیز گرایش بسیاری به این گونه رویارویی ها دارد و با تداوم این سیاست، دو هدف را دنبال می‌کند:

هدف اول ایران این است که، با تداوم درگیری‌ها، اذهان عمومی را از انقلاب مردمی عراق منحرف کرده و جنبش اعتراضی را به ناکامی و خاموشی سوق دهد. طوری که حزب الله در لبنان انجام داد؛ حزب الله در سال ۲۰۰۵ جنگ علیه اسرائل را راه انداخت و از این طریق «انقلاب سرو» را تضعیف کرد.

هدف دوم ایران، از تداوم درگیری با آمریکا، کاستن از توانایی‌های آمریکا و سست کردن اراده آمریکایی‌ها برای بقا در منطقه است.

اما چنان‌چه می‌دانیم، سیاست‌ اداره ترامپ به شمول شورای امنیت ملی و وزارت دفاع، مبتنی است بر حضور نیرومند آمریکا در منطقه و ارائه یک تصویر جدی و مصصم از نیروهای آمریکایی در خاورمیانه به ویژه در عراق.

به هر ترتیب، حال توپ در میدان تهران است، اگر ایران خود را به مخاطره اندازد و فشارها را بر آمریکا افزایش دهد، فرماندهی ارتش آمریکا، اظهارات حکومت عراق را نادیده گرفته و رئیس جمهور آمریکا را برای یک اقدام بزرگ نظامی علیه شبه نظامیان حشد شعبی، متقاعد خواهد ساخت.

در صورتی که پنتاگون، برای یک عملیات گسترده نظامی، تصمیم بگیرد، می‌تواند آن را از پایگاه‌های آمریکایی در عراق، انجام دهد و در صورت لزوم، می‌تواند از پایگاه‌های خود در خلیج فارس، افغانستان و دریای مدیترانه، آن‌ها را تقویت کند.

از طرف دیگر، در صورت وقوع جنگ، آسمان عراق عملا در اختیار نیروهای آمریکایی قرار خواهد داشت. از نگاه زمینی هرچند پیچیدگی‌هایی وجود دارد، اما انتظار می‌رود که کردها در مناطق خود که اکثریت شان طرفدار آمریکا و ضد ایران اند و هم‌چنان معترضان ضد دولت عراق و خشمگین از ایران در مناطق شیعه نشین، به طرفداری از نیروهای آمریکایی، قیام کنند.

در فرجام می توان گفت، اگر ایرانی‌ها، اشتباه محاسباتی کنند و آتش جنگ را علیه نیروهای آمریکایی در عراق شعله ور سازند، ایالات متحده با پشتیبانی اکثریت مردم عراق، برنده جنگ خواهد بود و ایران ناگزیر خواهد شد تا پس از شکست نهایی، بساط فتنه انگیزی خود را از قلمرو عراق برای همیش برچیند.

تردیدی نیست که آخوندهای ایران نیز هزینه چنین جنگ بزرگی را به خوبی می‌دانند، اما این‌که در برابر آمریکا چه تصمیم می‌گیرند، بایستی اندکی در انتظار باقی ماند تا افق آینده روشن شود.