خداوندا! پروردگارا! تو دیگه چرا؟
تو که خالق جهان هستی، و هر چه در سیزده ممیز هشت میلیارد سال نوری هست، آفریده ی سر پنجه ی توانای تو ست، تو دیگه چرا فلنگ را بستی؟
کجا رفتی ای خالق عالم، خودت را قایم کردی؟
یعنی در مقابل یک ویروس فسقلی، مثل بچه ترسوها زِه زدی؟
بابا ما امیدمان در مواقع دشوار به تو بود!
تو این همه آخوند و کشیش و خاخام واسمون فرستادی که ما رو به طرف تو هدایت کنن! این ها رو فرستادی، که مثل تاج، روی سر مون قرار بگیرن و از توو مبال و مستراح تا اتاق خواب و اتاق مهمون به ما حکم فرمایی کنن!
گفتی اگه پستان نلرزونین، زلزله نمیشه، گفتی اگه دعای کسا بخونین، رفع کورونا میشه، گفتی مسجد بغل ساحل تایلند موقع سونامی از شر موج ها سالم می مونه، اون وقت درست وسط بحران، درست وسط سختی و مشقت انسان ها، کرکره ی دکون ات رو کشیدی پایین و دِ برو که رفتی؟!
داشتیم حاجی؟!
ما، توو زمان جنگ، هر کسی که موقع حمله و خطر، پشت به دوستاش می کرد و مرخصی می گرفت و می زد به چاک، دیگه هیچ جور و هیچ وقت، تحویل اش نمی گرفتیم و به اون مثل یک جذامی نگاه می کردیم. جناب عالی با این همه قدرت و عظمت، با این همه اِهنّ و تُلُپ، فرتی زدی به چاک که چی؟
رفتی توو کدوم یکی از کیهان های چندگانه، خودت رو قایم کنی؟ هان؟!
دارم کم کم به بودن ات شک می کنم! این مامورهای روی زمین ات که همگی از میدون مبارزه در رفتن و خبری از آیت الله های عظما و غیر عظما نیست. گاهی یه ناله ی نامشخص از سوراخ دهن شون بیرون میزنه که تازه نمی فهمیم چی دارن میگن.
همین؟!
به نظر من که همین!
ما آدم ها، باید به فکر ساختن دنیا ی خودمون باشیم. به فکر گریز از مهلکه های طبیعی. به فکر تندرست کردن خودمون، با داروهایی که با عقل و دانش می سازیم.
تو اگه با این همه قدرت که در وصف ات می سرایند «بودی»، سرنوشت آدمی روی زمین چنین نمی بودی!
پس خداحافظ، تا وقتی که کورونا از زور بیفته و تو دوباره برگردی واسه ی خر کردن و سر کیسه کردن مردم!
جدال رشت با کرونا؛ چرا چین چنان و ایران چنین؟
