در میان تمام حرف‌های دکتر رابرتز این واقعیت مطرح می‌شود که همهٔ این متخصصان درمانی که بیش از ۱۳ ساعت در روز به مراقبت از بیماران بد‌حال می‌پردازند، ناچارند تجهیزات محافظت شخصی خود را به صورت‌های مختلف با کیسه‌های زباله، پیش‌بندهای پلاستیکی و عینک‌های اسکی عاریه‌ای بسازند.

در حالی که مردم تلاش می‌کنند فاصلهٔ ایمن دو متری را با هم حفظ کنند، بسیاری از کارکنان سیستم خدمات بهداشت ملی بریتانیا (ان اچ اس) باید بیماران مشکوک به بیماری کرونا را بدون هیچ محافظتی از فاصلهٔ ۲۰ سانتیمتری معاینه کنند.

دکتر رابرتز می‌گوید که بسیاری از کارکنان بخش‌های دیگر در بیمارستانی که او کار می‌کند، با بیمارانی با بیماری‌های مهلک، نگران آنچه در پیش خواهد بود هستند و مدام برای خودشان تجهیزات محافظت شخصی ذخیره می‌کنند.

" باید واقع‌بین بود، پرستاران در بخش مراقبت‌های ویژه الان به این تجهیزات نیاز دارند. آنها ناچارند کارهایی را انجام دهند که خطر انتقال ویروس از طریق ذرات موجود در هوا برایشان وجود دارد اما به آنها گفتند کلاه‌های معمولی پارچه‌ای بگذارند که سوراخ دارد و اصلاً محافظت نمی‌کند. این اشتباه است. به همین دلیل ناچاریم کیسه‌های پلاستیکی زباله یا پیش‌بند‌های پلاستیکی را روی سرمان بکشیم".

دولت بریتانیا این مشکلات را قبول دارد و می‌گوید تیم پشتیبانی ملی که از طرف نیرو‌های مسلح حمایت می‌شود "تمام‌وقت" در تلاش برای ارسال تجهیزات است.

سیستم خدمات بهداشت ملی (ان اچ اس) در انگلستان هم‌چنین می‌گوید که بیش از یک میلیون ماسک تنفسی در تاریخ ۱ آوریل وارد شده است اما هیچ اشاره‌ای به محافظ سر و روپوش‌های آستین‌بلند که خیلی مورد نیاز است، نشده است.

دکتر رابرتز می‌گوید بیمارستانی که او در آن کار می‌کند هیچ‌چیز از طرف دولت دریافت نکرده است و شرایطی که در آن قرار دارند باعث نگرانی است.

"ماسک‌های تنفسی محافظ که در حال حاضر مورد استفاده است، روی آنها برچسب‌های تاریخ مصرف جدید چسبانده شده است. دیروز یکی از آنها را دیدم که سه بار روی آن برچسب خورده بود. اولی تاریخ پایان مصرف آن ۲۰۰۹ بود و روی آن برچسب دیگری تاریخ مصرف را ۲۰۱۳ زده بود و سومین برچسب که بر روی آن دو قرار گرفته بود، تا سال ۲۰۲۱ بود".

سازمان بهداشت عمومی انگلستان اعلام کرده است که همهٔ تجهیزات محافظت شخصی موجود در انبار‌ها که برچسب‌های تاریخ مصرف جدید بر روی آنها زده شده است از "تست‌های دقیق" عبور کرده‌اند و "برای استفادهٔ کارکنان خدمات بهداشت ملی" ایمن و مناسب هستند. اما دکتر رابرتز می‌گوید که به این موضوع اطمینان ندارد.

وزارت بهداشت و خدمات اجتماعی بریتانیا همچنین اعلام کرده است که "همکاری نزدیکی با صنایع تولیدی، سازمان بهداشت عمومی، سازمان‌های خدمات اجتماعی و ارتش دارد... اگر کارکنان بیمارستان‌ها نیاز به تجهیزات محافظت شخصی بیشتری داشته باشند می‌توانند با تلفن رسیدگی فوری تماس بگیرند".

آنها می‌گویند که راهنمای جدیدشان در مورد تجهیزات محافظت شخصی هماهنگ با سازمان بهداشت جهانی توصیه می‌کند که "همهٔ مراکز درمانی باید از آنچه برای محافظت باید بپوشند آگاه باشند".

دکتر رابرتز در حال حاضر از دستگاه تنفس مصنوعی برای بیمارش استفاده می‌کند و بیماران او سه نفر از همکارانش هستند که آزمایش ویروس کرونای آنها مثبت بوده است.

یکی از آنها پزشک مراقبت‌های ویژه است که در بخش بیماران کووید کار می‌کرد و مانند دکتر رابرتز امکانات و تجهیزات حفاظتی ناکافی و نامناسبی داشته است.

دو نفر دیگر از آنها هر دو در بخش‌های دیگر و با بیماران غیرکرونایی کار می‌‌کردند و به همین دلیل از تجهیزات حفاظت شخصی و لباس مخصوص استفاده نمی‌کردند. هر چند با توجه به نشانه‌های بیماری هر دو، دکتر رابرتز بر این باور است که هر دو ویروس را از محیط کاری خود گرفته‌اند.

با اینکه همکاران می‌توانند به ملاقات هم بروند، همانطور که به دیدار بیماران دیگر هم می‌روند، اما بستگان بیماران حق ندارند وارد بیمارستان شوند.

دکتر رابرتز می‌گوید:"سخت‌ترین مسئله در حال حاضر خبر دادن تلفنی به بستگان کسانی است که دست از ادامه‌ٔ درمان آنها کشیده‌ایم، اینکه باید بگویی بستگان شما مرده‌اند یا در حال مرگ هستند اما نمی‌توانیم اجازه بدهیم وارد شوید و آنها را ببینید".

"معمولاً می‌توانیم به بستگان آنها بگوییم که چه کسی در کنار بستر آنهاست و بگوییم که "هر کاری از دست ما برآید خواهیم کرد" اما من فکر نمی‌کنم بتوانم چنین چیزی را بگویم چون در حال حاضر نمی‌توانم هر کاری می‌توانم انجام دهم.

" من نمی‌توانم حتماً بهترین مراقبت در استفاده از دستگاه تنفس مصنوعی انجام دهم، نمی‌توانم تضمین کنم که بهترین پرستاری انجام می‌شود چون بهترین پرستاران ما ناچارند چهار ساعت بیش از وقت عادی کار کنند. آنتی‌بیوتیک‌ها تمام شده است، نمی‌توانم تضمین کنم که همهٔ درمان‌هایی که بلد هستم به آنها کمک خواهد کرد".

سازمان بهداشت عمومی انگلستان می‌گوید آماری از تعداد کارکنان بخش بهداشت و درمان که پس از ابتلا به ویروس کرونا در محل کار، در بیمارستان بستری شده باشند، در اختیار ندارد.

البته دو کشوری که بیشترین میزان ابتلا را در اروپا دارند، این آمار را دارند. در وضعیت اضطراری اسپانیا، وزیر بهداشت در روز ۲۷ مارس اعلام کرد که بیش از ۹۴۰۰ نفر از کارکنان بخش‌های درمانی مبتلا به کرونا شده‌اند و در ایتالیا، در تاریخ ۳۰ مارس، بیش از ۶۴۱۴ نفر از کادر پزشکی مبتلا به این بیماری شده‌اند.

در بریتانیا، می‌‌دانیم که چندین نفر از کادر درمان به دلیل ابتلا به کرونا جان خود را از دست داده‌اند، از جمله اریما نسرین، از کادر پرستاری میدلندز غربی، توماس هاروی، از کادر خدمات درمانی در شرق لندن، پروفسور محمد سامی شوشا در مرکز لندن، دکتر آلفا سادو در شمال لندن، دکتر حبیب زیدی در ساوتند، دکتر عادل الطیار در غرب لندن و دکتر امجد الحورانی در لستر.

نقطهٔ اوج

بنا بر پیش‌بینی‌های مبتنی بر تجربهٔ ایتالیا واسپانیا، دکتر رابرتز می‌گوید کارکنان بخش درمانی بریتانیا باید آمادهٔ اوج این بیماری در کمتر از دو هفتهٔ دیگر باشند.

"اگر موارد بیماری مانند اسپانیا و ایتالیا افزایش پیدا کند، صادقانه باید بگویم ما از هم می‌پاشیم. همهٔ امکانات ما به زودی بیش از حد ظرفیت خود پر خواهد شد. دستگاه‌های بیهوشی که داریم، حداکثر برای دو تا سه ساعت کار طراحی شده است و حالا دارد یکسره برای چهار تا پنج روز کار می‌کند. همین‌حالا هم مشکلات و نارسایی‌های زیادی پیش می‌آید".

تخت‌های بیشتر برای مراقبت‌های ویژه که در سالن‌های مختلف و بخش‌ها قرار داده شده است ظرفیت پذیرش بیماران بد‌حال را دو برابر کرده است، به‌ویژه کسانی که توانایی تنفس را از دست می‌دهند و باید به دستگاه تنفس مصنوعی وصل شوند.

دکتر رابرتز می‌گوید با افزایش و گسترش بخش‌ مراقبت‌های ویژه این کادر پرستاری خواهد بود که به طور وسیعی مبتلا خواهد شد.

"پرستاران بخش مراقبت‌های ویژه آموزش دیده‌اند و خدمات خود را به افراد خیلی بد‌حال به صورت فرد‌به‌فرد و مجزا انجام می‌دهند. ممکن است بیماران استراحت کنند اما آنها چنان رابطهٔ نزدیکی با بیماران خود برقرار کرده‌اند که کوچکترین وضعیت یک تار موی بیمار‌شان را هم از نظر دور ندارند".

" اما در این شرایط، با این تخت‌های اضافی، هر پرستار ناچار می‌شود که از بیش از چهار بیمار مراقبت ویژه کند، و همان میزان از مراقبت و دقت را به خرج دهد. آنها به شدت رنج می‌برند و با تمام وجود تلاش می‌کنند. آنها مهمترین بخش درمان هستند، اما همان بخشی هستند که در آستانهٔ از پا‌افتادن است".