نگرانی دیگر آمریکا این است که بعد از لغو تحریم‌های نظامی، سلاح‌های خریداری‌شده ایران از صحنه جنگ‌های نیابتی سردرآورد. اما طبیعت این جنگ‌ها نا‌متقارن و نقطه قوتشان تحرک، پراکندگی و استفاده از سلاح‌های سبک و نیمه‌سنگین است که مجموعه آن‌ها در ایران تولید می‌شوند و برای رساندن سلاح به جنگجویان کرایه‌ای، نیازی به لغو تحریم‌های نظامی نیست.

در شورای امنیت، تعداد قابل‌ملاحظه‌ای از پرونده‌های قاچاق اسلحه ایران از آب‌های خلیج فارس تا خاک نیجریه و از دریای سرخ تا صحرای سینا و حمص خاک می‌خورند که تمام آن‌ها در رابطه با شواهد صدور اسلحه به خارج در شرایط اعمال تحریم‌های نظامی است.

بالغ بر ۲۰۰ فقره حملات هوایی اسرائیل به انبارهای اسلحه در سوریه و عراق در سه سال گذشته، شاهد دیگری از ادامه جریان صدور تسلیحات از ایران به منطقه با وجود تحریم‌های تسلیحاتی است.

تسهیل کمک‌های انسان‌دوستانه به ایران به بهانه کرونا نیز موضوعی نامربوط است، چرا که جمهوری اسلامی با گشاده‌دستی کمک‌های جنسی فراوان در اختیار لبنان قرار داده و عکس و فیلم آن‌ها را منتشر کرده و حتی سفارت سوییس در تهران را نیز با کارتن‌های کمک اهدایی به مردم آمریکا، از این خوان هدایا بی‌نصیب نگذاشته است!

بازگشت آمریکا به توافق اتمی با هر پوشش و به هر بهانه، دریچه‌ای را برای به حرکت در آمدن سیل استدلال‌های حقوقی می‌گشاید که سیاست خارجی لیبرال اتحادیه اروپا در صف مقدم سینه‌زنان آن ایستاده است.

این حرکت احتمالی دولت ترامپ به‌‌منزله قبول شرطی است که روحانی برای بازگشت وضعیت اتمی ایران به خانه پیش از خروج آمریکا از مفاد توافق قرار داد و به‌نوبه خود می‌تواند حتی مانع ارسال پرونده اتمی ایران به شورای امنیت شود، چه رسد به تسهیل ارسال آن.

واقعیت این است که جمهوری اسلامی در نتیجه تحریم‌های آمریکا و اجرای سیاست اعمال فشار‌های حداکثری، به‌شدت در مضیقه مالی قرار دارد و با وضعیتی بسیار دشوارتر از سال ۲۰۱۴ که به مذاکرات سیاسی پنهانی با آمریکا و متعاقب آن، توافق اتمی با اوباما رضایت داد، خواستار یافتن راهی برای خروج از بحران است.

در صورت بازگشت ترامپ به توافق اتمی به هر بهانه، جمهوری اسلامی ضمن حفظ آبرو، راه مذاکره مستقیم با آمریکا را هموار می‌بیند و دولت ترامپ نیز، که همیشه خود را طالب تعامل و پشتیبان دیپلماسی معرفی کرده است، می‌تواند پیش از ماه نوامبر، معامله جدید (New Deal) با ایران را به‌عنوان نماد پیروزی به رای‌دهندگان آمریکایی بفروشد، رویداد محتملی که طعم تلخ آن را مردم ایران با خودداری بوش پدر از پشتیبانی مردم شورشی عراق علیه صدام مقایسه خواهند کرد.