من وقتی زلزله آمد درآشپزخانه سرگرم نوشتن بودم.اول فکر کردم در طبقه پایین کسی دارد می‌دود.آنقدر‌ها طول نکشید که متوجه شدم زلزله آمده.بی اختیاردویدم بسمت هال.اعضای خانواده هم هراسان به هال آمدند ومن درحالیکه چانه‌ام از ترس میلرزید، میگفتم نترسید تمام شد رفت.خانمیرزا خودش را بغلم انداخته بود و دست مریم را هم گرفته‌بودم.خانومم تند تند دعا می‌خواند ومهدی سراسیمه ازخواب پریده بودونمیدانست چه شده.حسینعلی بزیرمیزرفته وماکان خواب بود.ازتوی کوچه صدای دروهمسایه ‌می‌آمد.

همه بجز من میگفتند برویم بیرون آپارتمان. امامن قرص و محکم میگفتم تمام شده.خانومم همچنان درحال نماز آیات بود ومریم وخا‌نمیرزا به دنبال مانتوهایشان.مریم می‌گفت: شالم را نمیتوانم پیدا کنم و خا‌نمیرزا سرش داد میکشید که حالا وسط کرونا و زلزله،گشت ثارالله کاری بتو نداره.مهدی هم به دنبال شلوارش میگشت و من هم همچنان قرص و محکم میگفتم والا نیازی به بیرون رفتن نیست.ازهمه جالبتر ماکان بود که همچنان خواب بود.

خانمیرزا با عصبانیت میگفت"بابا همچین میگه تمام شد مثل اینکه استغفرالله ازعالم غیب بهش الهام شده"گفتم مامانتوکه نمیتونیم تنها بگذاریم باید صبر کنیم نمازش تمام بشه. فضای مجازی اما بکمکم آمد وخان میرزا سرش رفت تو گوشیش.آمدن پیامک‌ها حواس همه را به خودش جلب کرد وموضوع رفتن به بیرون منتفی شد.توی اون شلوغی بی‌اختیار بیاد زلزله کرمانشاه افتادم ویاد اینکه تا ماه‌ها پس از آنکه خانه‌های دهکده امید ساخته شده بود اهالی شب‌ها همچنان در کانکس‌ها می‌خوابیدند و جرأت نمیکردند در منازلشان بخوابند.