شهاب‌الدین حائری شیرازی (فرزند مرحوم آیت الله حائری شیرازی امام جمعه‌ی اسبق شیراز) در یادداشتی تلگرامی با عنوان «اگر من رهبر بودم» نوشت:

پیشنهاد میشود برای هم افزایی ملی در جهت بهبود اداره کشور هرکس به فراخور اندیشه ودغدغه اش راهکاری برای خروج از وضعیت بد فعلی و افزایش راندمان کیفیت اداره کشور بدهد.

امیر مومنان در خطبه ۲۱۶ نهج البلاغه که در تبیین رابطه حاکم با مردم است چنین میفرماید : هیچ کس هر چند قدر او در حق بزرگ، و ارزش او در دین بیشتر باشد، بی‌نیاز نیست که او را در انجام حق یاری رسانند، و هیچ کس گرچه مردم او را خوار شمارند، و در دیده‌ها بی‌ارزش باشد، کوچک تر از آن نیست که کسی را در انجام حق یاری کند یا دیگری به یاری او برخیزد.(۱)

پیشنهاد بنده چنین است

کاستن از تمرکز بر حل معضلات بین المللی ومعارضه کردن آشکار و پرهزینه با حکومتهای ظالم و تمرکز بر حل مشکلات داخل.

راه وصول به این مقصد، بکار بستن تقیه و مماشات با نظام ظالمانه بین الملل است که قدرت بر اصلاح آن نداریم . تحریمها وفشار های بین المللی نتیجه ترک بکار بستن تقیه، به عنوان واجبی شرعی وعقلی است که همین فشارهای بین المللی موجب وضع بد اقتصادی و نارضایتی شدید مردم از حاکمان گردیده که ممکن است به اعتراضهای خشونت بار و به مخاطره افتادن اصل حکومت و کیان تشیع در آینده بیانجامد.

ناگفته پیداست که تقیه تاکتیک مبارزه است وترک مبارزه پرهزینه نه ترک مبارزه.

پ ن روایات وجوب تقیه بسیار است که برای نمونه یک روایت میاورم.

سأَلْتُ أَبَا اَلْحَسَنِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ عَنِ اَلْقِيَامِ لِلْوُلاَةِ فَقَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ اَلتَّقِيَّةُ مِنْ دِينِي وَ دِينِ آبَائِي وَ لاَ إِيمَانَ لِمَنْ لاَ تَقِيَّةَ لَهُ .

از امام هادی (ع) در خصوص قیام شیعیان سوال شد فرمودند تقیه از دین من وپدرانم است و کسی که تقیه نکند ایمان ندارد.

جامع الاخبار ج۱ ص۹۵