بعد از اشتباه تلخ دیروز، که عکس کسی را به جای عکس «برادر مجتبی» منتشر کردم، دوستانی با من تماس گرفتند که ای آقا! این همه در عالم رسانه هر روز اشتباه می شود، این قدر که تو ناراحت هستی، کسی ناراحت نمی شود؛ و بدین ترتیب سعی کردند مرا دلداری بدهند. از ایشان متشکرم.
من خلبان ام. در کار خلبانی، کوچک ترین اشتباه، منجر به مرگ انسان ها و نابودی دارایی ها می شود.
در کار خلبانی، «کوچک ترین اشتباهی» جایز نیست.
هر خلبانی که پشت فرمان هواپیما می نشیند باید این طور تصور کند که روز اول پرواز ش است. یعنی دقت اش باید به اندازه ای باشد که روز اول پرواز اِعمال می کرده است.
در کار خلبانی، کسانی هستند مثل کمک خلبان و مهندس پرواز و کروی زمینی و کروی میتننس و غیره.
اما وقتی هواپیما روشن شد، مسوولیت تمام اشتباه ها، با «سرخلبان» است.
فرق نمی کند که کمک خلبان اشتباه کند یا مارشالر ی که به خلبان می گوید موقع خزش، به راست و به چپ برود. بال هواپیما به هواپیمای دیگر بگیرد یا کمک خلبان دکمه ای را اشتباه فشار بدهد، مسوول «سر خلبان» است. بی هیچ برو برگرد و بی هیچ بخشش و ترحمی.
بنابراین این که مثلا منبعی به من اطلاعات اشتباه برای نوشتن می دهد، این به هیچ وجه از مسوولیت من کم نمی کند و بر مسوولیت او نمی افزاید. تقصیر از کسی ست که می نویسد و مطلب را برای انتشار می فرستد.
من اصلا با دیگر نویسندگان و اهل رسانه کاری ندارم و ابدا در صدد دادن پند و اندرز و ایجاد تغییر در کسی نیستم. دیگران اشتباه می کنند، یا مسوولیت نمی پذیرند یا بی خیال اند یا اهل گفتنِ «حالا طوری نشده!» هستند، این ها به من مربوط نیست. من کارِ خودم به خودم مربوط است و مسوول نوشتن خودم هستم. بنابراین این ها را به خودم می گویم و نه دیگران.
من کوه نوردم. روزها طول می کشد تا خودم و عده ای دیگر را به قله ی کوه برسانم. یک اشتباه در همان بالا کافی ست که مسیر رفته را در دقیقه ای به پایین سقوط کنم و تمام اعتباری را که با زحمت به دست آورده ام به باد دهم.
وقتی چنین حساسیتی در کار وجود داشته باشد، آن وقت است که اشتباه -اگر هم رخ دهد- کم ترین آسیب را می زند و وقوع اش به کم ترین حد ممکن می رسد.
در مورد مطلب دیروز، امیدوارم غیر از عکس، اطلاعات مربوط به برادرزاده ی جناب هرمیداس باوند بودن فرد شکنجه گر و مشاور عالی حسن روحانی بودن او اشتباه نباشد.
