کلمه - نظام بهرامی
چرا مهمترین متحدانِ جمهوری اسلامی ایران، کشورهای بی‌دین و حتی ضد‌دین هستند؟ چرا کشورهایی مانند چین، روسیه، بلاروس، کره‌شمالی، میانمار، ونزوئلا و کوبا بعنوان کافرترین کشور های جهان ، متحدان اصلی ما در سیاست خارجی و روابط جهانی هستند؟
پاسخ بسیار ساده است. یکی از اصول اساسی روابط بین‌الملل این است که کشورها دوست و دشمن ذاتی ندارند. آن‌ها فقط نیازها و منافع دارند. مهمترین نیاز هر حکومتی نیاز به حفظ بقاء است. وقتی که رازِ ماندگاری و بقاء حکومتی در دوستی و اتحاد با کشورهای خاصی باشد، آن حکومت با دین و آئین آن کشورها کاری ندارد.
برعکس، اگر کشوری منافع یک حکومت را تهدید کند، هیچ اهمیتی ندارد که مردم و مسئولین آن کشور چه دینی دارند. آن کشور دشمن است.
این اصل سرمشق همه حکومتهاست و دینی و غیردینی هم ندارد.
این واقعیت، به ما می‌آموزد که هرگاه دین با سیاست تلفیق شود، این سیاست نیست که دینی می‌شود بلکه این دین است که سیاسی می‌شود. دینِ سیاسی همان دینی است که ما را مجبور می‌کند برای راضی نگه داشتن حکومت چین، از محکوم کردن کشتار مسلمانان روهینگیایی در میانمار طفره برویم و یا فشار بر مسلمانان چچنی در روسیه و مسلمانان اُیغوری در چین را نادیده بگیریم.این واقعیت در حوزه سیاست داخلی هم صادق است.
وقتی کارنامه مصلحت نظام را بررسی کنیم می بینیم مصلحت نظام چیزی نیست جز زیر پا گذاشتن اصول دینی و اخلاقی برای کسب قدرت و حفظ آن به هر قیمتی که لازم باشد.
تجربۀ حکومت‌ها از قرون وسطی تا به امروز نشان داده است ادعای "سیاست ما عین دیانت ماست" فقط یک شعار بوده و در عمل برعکس آن "دیانت ما عین سیاست ماست"، بوده‌ایم.
حال که نمی‌شود سیاست را دینی کرد، حداقل دین را از دست سیاست نجات دهیم.
