در 17 شهریور 57، رژیم را وانهاد و با استعفا از رادیو، در کنار مردم ایستاد و در همان زمان، مرز بندی خود را با گروههای چپ وگرایشات مارکسیستی حفظ کرد که موجب تکدر برخی دوستان نزدیک موسیقی دانش شد.

عرفان ناب، موسیقی شجریان در کنار آوای ملکوتی ربنا، از مهمترین نمادهای الهی در هنر معاصر ایران و حتی جهان به شمار می آیند و با این همه او متهم به مخالفت با اسلام می شود؟

شجریان در مستند منحصر بفرد استاد حسن سربخشیان، در توضیح دیدگاه خود در مورد ریشه مخالفت با موسیقی می گوید:
"من در جوانی چهارده بار قرآن را دوره کردم و هیچ نشانه ای از مخالفتی با موسیقی در قرآن ندیدم، این یعنی اسلام با موسیقی مخالف نیست، مخالفت آخوند با موسیقی، مخالفت اسلام نیست، آخوند با هرچیزی که توجه مردم را از خود به جای دیگری جلب کند مخالف است، برای همین با موسیقی مخالف بوده است، هم با موسیقی وهم با دیگر مسایل، حتی اگر این فردی که توجه مردم را جلب کرده باشد، یک آیت الله و روحانی دیگری باشد، با او هم مخالف است."

فراموش نکنیم که گلایه از جریانی متحجر و اصلاح طلب در حوزه، منحصر به شجریان نبوده و پیش تر از او، شهید مطهری و شخص امام خمینی بصراحت از متحجران انتقاد کردند.

متحجرانی که نه تنها موسیقی، بلکه فلسفه و عرفان را نیز حرام می دانستند، علامه طباطبایی را تکفیر کردند و ظرف آب، آقامصطفی فرزند امام را ناپاک می دانستند، اما انقلاب اسلامی بسیاری از مرزهای تحجر را در هم شکست و موسیقی که در حوزه حرام دانسته می شد با ساز و گروه ارکستر در حضور امام خمینی بعنوان مهمترین مرجع شیعیان اجرا شد اما البته هنوز هم فرسنگها سنگر تحجر باقیمانده است

تحلیل جامعه شناسانه شجریان از علت مخالفت برخی روحانیون با موسیقی ممکن است مورد نقد ومخالفت برخی افراد قرار گیرد اما چگونه می توان به آن برچسب مخالفت با اسلام زد؟

و آیا این برچسب، بیش از آنکه تخریب شجریان باشد، تخریب اسلام نیست؟

اگر در برابر نسل جوان، که شجریان را بزرگترین سرمایه هنری ایران وموجب افتخار فرهنگی کشور در برابر سایر فرهنگها وتمدنهای جهانی می داند، عنوان شود که شجریان مخالف اسلام بود، به جذب نسل جوان و آینده به اسلام کمک کرده ایم یا به تعمیق شکاف او با دین؟
این چه دینداری است که هدف وسیله را توجیه می کند و مجاز به استفاده از هر ابزاری برای تخریب دیگرانی که ممکن است یک اختلاف سلیقه سیاسی با ما داشته باشند، می شویم.

شجریان رفت و دیگر تکرار نمی شود، شیوه درست رفتار با این سرمایه فرهنگی وهنری کشور چیست؟، فرونشاندن اختلافات وکینه ها و استفاده از بهره های هنری، فرهنگی و معنوی آثار او یا مشتعل کردن آتش اختلافات و تمسک به تقطیع و تحریف و تخریب و تهمت برای ویرانی آن؟