جامعه ای که مات و گنگ در برابر رخدادها و فجایع بزرگ اخلاقی، سیاسی و فرهنگی، همچون کبک سرش را به زیر برف فرو برده و در شکلی تلخ‌تر حتی به این چنین اموری با بی تفاوتی چشم‌پوشی نموده و مسخ گشته.

واین درحالیست که در عرصه مجازی جامعه دیگر را به نمایش گذاشته است.

به راستی حقیقت جامعه ایرانی چیست؟ مسخ و سکوت بیرون یا غوغای مجاز ، که بی شک هر دو نشان از بحران و تهدیدی است که زوال اخلاقی و انسانی آینده و حال امروز ما ایرانیان را تهدید می کند .

در برِچشمانمان کودکان و زنان و مردان این سرزمین زیر خشونت و بی‌رحمی فقر ، بی عدالتی و خودکامگی ، با روح زخمی جان می سپارند و ما ناظران سرگشته ی کوچه های بی خیالیم!!

روز به‌ روز بی‌آنکه خود آگاه باشیم به درنده های خاموشی بدل شده ایم که در غفلت همین بیداری اجتماعی، تیغی که فرادستان برما می زنند، همان تیغ را با عمقی بیشتر به فرودستان وارد می‌کنیم.

به راستی این روزها شرم ، واژه غریبی در سرزمین ایران است؛ جامعه امروز ایران بی شباهت به جامعه ی توصیفی "هابز" نیست که "انسان را گرگ انسان می خواند" ؛ و بی شک این جامعه رنگِ خوشبختی به خود نخواهد دید، مگر اینکه به خود آمده و در آیینه اجتماع خود را پیراسته و خود را از ساختار به گل نشسته ی اخلاق و مدنیت نجات دهد و هر کسی برای نجات گاه به گاه خود جامعه و عموم را ذبح نکند ؛ چرا که عموم مردم با پیروی و تاکید بر مسئولیت پذیری، ظلم ستیزی ، عدالت طلبی ، نقد و مطالبه‌گری ، همدردی و همدلی اجتماعی و بیداری، می توانند قامت خمیده ایران را برای فردای بهتر از امروز امید بخشد.

و‌‌ در آخر با نقل قولی از مراغه ای گفته خویش را به پایان می‌رسانم‌
*علی مرادی مراغه ای*:
وقتی مجلس اول به توپ بسته شد، مردم در غارت اموال و فرش های مجلس ، روی قزاقان لیاخوفی را سفید کردند و حتی به درختان نیز رحم نکردند !

اندکی بعد، وقتی در تبریز، خانه ستارخان توسط روسها تخریب و فرو ریخت ، باز مردم در غارت اموال خانه ، سر از پا نمی شناختند. بعدها هم وقتی در کودتای ۲۸ مرداد خانه مصدق تخریب شد باز مردم همان غارت و تراژدی را تکرار کردند. نباید فکر کرد که غارتگران همگی ضد مشروطه بودند بلکه اکثرشان اصلاً بی‌طرف بودند!