رقص مارادونا و توپ از سال ۱۹۷۶ در زمین فوتبال معنا پیدا کرد؛ وقتی آرماندو به «جونیورز» آرژانتین پیوست. پس از آن، راهی «بوکا جونیورز» شد که تا پایان عمرش، نماد و عشق او باقی ماند.

همراه با تیم ملی آرژانتین، بار جام‌ جهانی فوتبال را بالای سر برد. زوج او درون زمین و «دنیل پاسارلا» روی نیمکت، گویی که نه برای فتح یک جام که شاید برای رسیدن به کهکشان‌ها هم کفایت می‌کرد.

سال ۱۹۸۶، «دست خدا» از آستین مارادونا بیرون آمد. دقیقه ۵۱ توپ را با دست چپش درحالی وارد دروازه بریتانیا کرد که داشت با حرکت گردن، نشان می‌داد ضربه سر می‌زند. داور ندید. حتی بازیکنان بریتانیا هم نفهمیدند. خودش سال گذشته، در ۵۹ سالگی پذیرفت که آن توپ را با دست وارد دروازه کرده بود؛ گلی که لقب «دست خدا» را گرفت.

دقایقی بعد آن جادوی بی‌نظیر را دیدیم؛ وقتی که توپ را دزدید و از زمین خودی تا دروازه بریتانیا، هرچه بود و نبود را دریبل زد و به گل رسید.

گل‌هایش را به آرژانتینی‌های کشته شده در جنگ «فالکلند» تقدیم کرد؛ جنگی در جزایر مورد مناقشه آرژانتین و ارتش بریتانیا.

خودش یک تیم بود. یک رهبر بود. گویی خودش یک کشور بود که تصمیم گرفت قید باشگاه‌های بزرگی مانند «بارسلونا» را بزند و به ایتالیا برود. باورش دشوار است اما او به تنهایی «ناپولی» را قهرمان ایتالیا و لیگ اروپا کرد؛ کاری که پیش و پس از او، هیچ کس به تنهایی که هیچ، با دسته‌ها و گروه‌های هم موفق به تکرارش نشده بودند.

اما آن قهرمان، جایی خودش را به سوی نابودی برد؛ وقتی تست مصرف مواد مخدرش در جام جهانی ۱۹۹۴ مثبت اعلام شد.

مارادونا شیفته و دیوانه تفکرات «چپ» بود؛ یک منتقد همیشگیِ سیاست‌های امریکا.

دو بازوی دست چپ و راست دیه‌گو ماردونا را منقش به تصویر «چه گوارا» و «فیدل کاسترو» می‌دیدیم. از سال‌ها قبل و زمانی که هنوز کفش‌هایش را آویزان نکرده بود و هنر مادرزادش را به رخ ساکنان زمین می‌کشید، تصویر دو انقلابی کوبا را روی دو بازوی خود نقش داد.

مارادونا خود را شیفته کاسترو و دیوانه سیاست‌های کوبا می‌دانست. او در مقدمه زندگی‌نامه‌اش نوشت: «تقدیم به فیدل کاسترو و از طریق او به همه مردم کوبا.»

روزنامه «گرانما» چاپ کوبا مدعی شده بود که ارتباط صمیمانه کاسترو و مارادونا به درخواست ستاره آرژانتینی و البته استقبال رهبر کوبا از سال ۱۹۸۷ آغاز شد؛ یعنی یک سال بعد از آن خلقت «دست خدا».

بارها کوشید اعتیادش به «الکل» و «کوکایین» را ترک کند. نشد. باز هم برگشت و باز دیوانه‌وار مصرف کرد؛ مانند ساعاتی قبل از بازی آرژانتین و نیجریه در همین جام جهانی ۲۰۱۸. او به حدی کوکایین مصرف کرد که در جریان بازی، روی سکو رفتاری عجیب داشت و در پایان بازی، کارش به اورژانس کشید.

باز هم آن قدر متفاوت بود، آن قدر برای آرمان‌هایش جنگیده بود، آن قدر سر تعظیم فرود نیاورده بود که محبوب میلیاردها بشر بماند.

پس از آن که فدراسیون جهانی فوتبال «پله» برزیلی را به عنوان بهترین بازیکن قرن بیستم انتخاب کرد، «فرانس بکن‌بائر»، اسطوره فوتبال آلمان گفت: «من به بالاترین درجات فوتبال جهان رسیدم، قهرمان آلمان و اروپا شدم، قهرمانی جام جهانی را به عنوان بازیکن و مربی تجربه کردم اما بهترین افتخارم، پیراهنی است که مارادونا به من هدیه داد. می‌توانم از مارادونا بخواهم یکی از پیراهن‌هایش را هم به پله هدیه بدهد چون از این عنوان فیفا باارزش‌تر خواهد بود.»

مارادونا دیگر دریبل نمی‌زند. او به دیدار فیدل‌کاسترو و چه‌گوارا، دو مرد افسانه‌هایش رفته است.