"برخیزخاوران! زچه از پا فتاده‌ای؟
سر را چرا به سینه‌ی دریا نهاده‌ای؟

باران زراه مانده و دریا تهی ز آب
برخیزو خود ببارکه دریا شود پرآب

از خاک سربرآر و به پا کن دگرشرر،
شاید که بازخیزد جان‌ها، رهِ دگر.

بر ما چه رفته ‌است، ندانم که خفته‌ایم؛
ازپا نشسته، ترک ره خویش گفته‌ایم

در موسم خزان، ز نَفَس بازمانده‌ایم؛
خاکی شگفت بر دل دریا فشانده‌ایم،

بازآ و شوروشوق درافکن به جان ما،
شاید که بازخیزد بر لَب، بیانِ ما.

دل را زشوق فردا، آنی به وَجد آر؛
برجان سردِ ما تو کنون آذری ببار

برخیزو برفشان تو امید سحرگهان،
تا بردمد شراره‌ی رُخشانِ خاوران.

ماندیم منتظرکه بیاید دگرکسی،
بس آرزو که دردل ما مانده، ره بسی

برخیز ای فروغ ِدرخشانِ خاوران،
تا بردمد سحربه رهِ دیرباوران"

مطالب بیشتر در سایت رادیو بین‌المللی فرانسه

علیرضا جباری افزون بر شعر، نویسنده و مترجمی توانا بود و و یکی از اعضای بسیار فعال کانون نویسندگان ایران بود. تا کنون بیش از سی جلد کتاب از آثار و ترجمه‌های او منتشر شده است. از آن جمله می توان به مجموعه داستان‌هایی از تولستوی با عنوان "تمشک"، "آبی‌ترين چشم" از تونی موريسون، "اوالونا" اثر ايزابل آلنده نام برد. شماری از کتاب‌های علیرضا جباری هرگز در ایران مجوز چاپ نگرفتند.

جباری افزون بر شعر و نویسندگی یک کنشگرمدنی و سیاسی نیز بود. او از جمله یکی از کنشگران "کارزار لغو اعدام" موسوم به (لگام) بود.

فعالیت های سیاسی و مدنی او را رژِیم اسلامی تاب نیاورد. جباری در سال ۱۳۸۲ به زندان افتاد. اما، زندانی ‌شدن او با واکنش های گسترده نویسندگان جهان از جمله ایزابل آلنده نویسنده شیلیایی مواجه شد. خانم آلنده در نامه‌ای به محمد خاتمی، رئیس جمهوری وقت، خواستار آزادی او شد و جباری پس از نزدیک به ۲ سال حبس در مهر سال ۱۳۸۳ از زندان گوهردشت کرج آزاد شد.