در خیال رضایی یک گرایش شوروی برای تشخیص چگونگی رابطه ایران با کشورهای بزرگ وجود دارد، برای او ایران با عظمت غرب را بیشتر از بمب هسته‌ای می‌ترساند؛ در یک نسخه‌برداری از تجربه اتحاد جماهیر شوروی که از 15 کشور تشکیل می‌شد، همچنین فضایی ژئواستراتژیک همانند امپراطوری قاره‌ای گسترده تشکیل داد و کشورهای بزرگ ناچار بودند به مسکوی شوروی بروند تا نه تنها برای مخاطب قراردادن جمهوری‌های شوروی بلکه برای مخاطب قراردادن اردوگاه سوسیالیستی و از جمله «پیمان ورشو» که سربازانش بر حدود نیمی از قاره اروپا تسلط داشتند. آنچه رضایی می‌خواهد یا میل به آن دارد این است؛ اروپایی‌ها که با زرادخانه موشک‌های استراتژیک روسی و جغرافیای سیاسی اردوگاه شرق با احتیاط برخورد کردند، با آنچه «ایران با عظمت» لقب داد با همان احتیاط برخورد کنند؛ آنجا که گفت:« اگر یکی تصمیم داشت به منطقه سفر کند، باید اول به ایران بیاید و با تهران صحبت کند و این چیزی است که غرب از آن می‌ترسد».

سخنان رضایی چکیده سلوک ایران با کشورهای همسایه و منطقه است، منطق اوهام طی چندین سال به چندین طرح نفوذ تبدیل شد که منجر به درگیری‌های خونین برای تسلط یافتن برمنطقه شد و نفوذش ارتباطی با طرح هسته‌ای‌اش ندارد؛ بلکه به طور مستقیم به طرح استراتژیک مبتنی بر معادله:« برد موشک‌های ما منطقه نفوذ ما را مشخص می‌کند». و این مایه تهدید امنیت و ثبات منطقه خاورمیانه مرتبط به امنیت و ثبات اروپا شده است. اینجا می‌توان سخنان وزیر خارجه آلمان هایکو ماس را چنین فهمید که گفت:«‌ آنچه از ایران می‌خواهیم واضح است... ایران نباید به سلاح هسته‌ای دست پیدا کند و نباید برنامه موشک‌های بالستیک داشته باشد که همه منطقه را تهدید کند. ایران باید نقش دیگری در منطقه بازی کند». بحران نظام این است که نخبگانش زیر بار درس آموختن از تجربه‌های دور و نزدیک دیگران نمی‌روند و به گونه‌ای رفتار می‌کنند که گویی ایران یک حالت استثنایی فراتر از تاریخ و جغرافیاست و تاکنون توهم امپراطوری ازسرآنها خارج نشده و تلاش می‌کنند حتی شده در فضای مجازی آن را برگردانند همان گونه که یکی از صفحات الکترونیک وابسته به «سپاه پاسداران» از حدود یک هفته پیش به آن دست زد؛ این صفحه با انتشار تصویری از نقشه امپراطوری ایران باستان به آن تفاخر می‌کند و به میزان وسعت آن اشاره دارد. نکته قابل توجه اینکه نظام درسر هر دوراهی سیاسی به گذشته کشور توسعه‌طلبش برمی‌گردد، اما این بازگشت مربوط به بحران داخلی است که نظام پاسخ‌های قانع کننده برای آن ندارد؛ مسئله‌ای که ما را به این پرسش می‌کشاند: آیا نظام در قانع ساختن شهروندانش برای همراه شدن با بلندپروازی‌های امپراطوری‌ و پذیرش هویت ایدئولوژیکش مشکل دارد؟

گفتنی است در برنامه تبلیغاتی انتخابات اخیر مجلس نظام ولایت فقیه از تاریخ کمک گرفت... به بیش از 2500سال قبل برگشت؛ روی یک پل عابر پیاده در تهران بنری نصب شد که روی آن چهره فرضی یکی از مشهورترین پادشاهان ایران، کوروش کبیر پایه‌گذار سلسله هخامنشیان نقش بسته بود و در کنارش نقشه مرزهایی که امپراطوری ایرانی در دوره او به آن رسیده بود و روی آن به فارسی نوشته شده بود:« ایران آینده ادامه بلندپروازی‌های کوروش» و اینکه امپراطوری او « از سند تا سیحون در شرق و به غزه و لبنان درغرب می‌رسید».

آنچه که فرماندهی «سپاه» نمی‌فهمد این است که آنچه را که می‌خواهد برگرداند حتی اگر به طور مجازی باشد، با واقعیت کنونی داخل ایران تناقض دارد و نمی‌توان آن را از طریق نفوذ خارجی تحمیل کرد که داخل و خارج با پیچیدگی‌هایی همراه‌اند که اثر خود را بر ماهیت نظام و طرح‌های ژئوسیاسی‌اش می‌گذارند؛ به طوری که نفوذ آن رو به کاستن گذاشته و گرفتار آتش‌سوزی‌هایی شده که به باغچه حیاط خلوت هم رسیده‌اند.