پس از خروج از ایران برای بیست سال دسترسی به دست نوشته‌ها برایم ممکن نبود. آنها در انباری خانه پدری خاک می‌خوردند و من هم نمی‌توانستم به ایران سفر کنم. سفر به ایران برای کسی که هر روز هیئت حاکمه و ایدئولوژی اسلامگرایی را نقد می‌کند یعنی رفتن به زندان برای باقی مانده‌ی عمر. از ارسال با پست هم چندان مطمئن نبودم چون در ادارات پست نیز افرادی برای کنترل ورودی و خروجی از کشور وجود دارند و احتمال می‌دادم که در اداره پست دست نوشته‌ها ضبط شوند.

در نهایت دستی از غیب برآمد و دست نوشته‌ها را به صاحب اصلی بازگرداند و مجموعه‌ی آنها که بیانگر فضای اجتماعی سال‌های دهه‌ی شصت و برخی از آنها معرف فضای ذهنی نویسنده در آن دوره است اینک در اختیار شماست. بخش عمده‌ی سال‌های رنج و فلاکت دهه‌ی شصت در صفحاتی که می آید منعکس شده‌اند. رنجی که در این نوشته‌ها می آید نه رنج از زندگی کوپنی یا سیاه شدن ریه‌ها در خیابان‌های تهران یا بسته بودن دست‌ها برای سفر و دیدن دنیا بلکه رنج ناشی از تمامیت خواهی و بسته بودن درها و دیدن عکس‌های دهها هزار جوانی بود که حجله‌هایشان در خیابان‌ها نصب می شد.

هنگامی که این داستان‌های کوتاه را مرور و برای انتشار آماده می‌کردم آنها مرا به یاد دوره‌ای بسیار خاص از زندگی نسل خودمان می‌انداخت. بسیاری از یادها و خاطره‌های آن دوره‌ی تاریک را بدون این نوشته‌ها فراموش کرده بودم.