امروز ۶۱ سال از عمر من سپری شد. در ۶۰ سالگی متن کوتاهی تحت عنوان «شصت سال نوستالوژی، آرمانخواهی و تراژدی» منتشر کرده و نکاتی بیان کردم که همچنان آنها را درست می دانم. یک سال مصیبت بار دیگر گذشت و لذا از تراژدی های یک سال گذشته حرف زدم. برای این که جهان را تراژیک می یابم. ناقدان می توانند داوری کنند که جهان تراژیک است یا من آن را تراژیک می بینم. از میان همه تراژدی ها، به پنج مورد پرداختم:
یکم- تراژدی کرونا: این تراژدی با جهان چه کرده است؟ پیامدهای کرونا در عرصه های سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و انسانی چه بوده است؟ رتبه واقعیِ کشورها در تعداد قربانیان کرونا چیست؟ ایران به روایت آمارهای رسمی و آمارهای دیگر در رتبه بندی جهانی چندم است؟
دوم- تراژدی ترامپیسم: بررسی پدیده راست افراطی با نماد و مظهر ترامپ بسیار مهم است. شکست ترامپ به معنای پایان ترامپیسم و راست افراطی نخواهد بود. شناخت ویژگی های این جنبش، پایگاه اجتماعی آن، مسائل و مشکلاتی که به اعتراض های خشونت بار منتهی می شوند، و آینده این جنبش برای آمریکا و اروپا و کل جهان؛ بسیار مهم است. لذا به این تراژدی پرداختم.
سوم تراژدی خاورمیانه: خاورمیانه واقعاً به یک تراژدی پایدار تبدیل شده است. به ترکیه، اسرائیل، سوریه، یمن، عراق، افغانستان، ایران و...نگاه کرده و تبدیل منطقه به انبار تسلیحات و جنگ های دائمی و ابدی پرداخته ام. از تجاوز، اشغالگری، جنگ های نیابتی و ترور سخن گفتم.
چهارم- تراژدی ایران: وجود جمهوری اسلامی یک تراژدی است. در سال گذشته، مرگ های بزرگان، اعدام ها، سرنگونی هواپیمای اوکراینی، انتخاباتِ انتصابیِ با مشارکت پائین ، دستور کار سیاسی یکدست و یکپارچه کردن حکومت از راه فتح ریاست جمهوری، مسأله جانشینی خامنه ای، بازگشت یا عدم بازگشت آمریکا و ایران به برجام و تأثیرات داخلی آن، ترامپیست های ایرانی، و غیره و غیره، بخش دیگر را تشکیل می دهد.
پنجم تراژدی جهانی: جهانِ فاقدِ عدالت، جهانِ نابرابری ها و تبعیض، جهانِ مسابقه تسلیحاتی، جهانِ ناامنی و نژادپرستی، جهان تاریکی هاست. دموکراسی ها را هم به الیگارشی تبدیل ساخته می سازند.
با این همه، از آرزوهای خوب و امیدهای بزرگ در شرایط استیصال و تاریکی هم سخن گفتم. لطفا فیلم را ببینید:
