انتقاد از ایده‌های او (نه خود او) ایرادی ندارد. اما مشکل بزرگتر با انتصاب مالی این نیست که او به اندازه کافی به تهران بدبین نیست، بلکه این انتصاب نشان می‌دهد که تیم امنیت ملی بایدن از این موضوع که چرا برجام چنین سریع از مسیر خارج شد، درس نگرفته‌اند.

مطالب بیشتر در سایت صدای آمریکا

دولت اوباما در جریان توافق هسته‌ای با ایران به جای ایجاد یک اجماع داخلی فراگیر کوشید نگرانی‌های جمهوریخواهان را به حاشیه براند. اوباما مخالفان برجام در سپاه پاسداران را با منتقدان داخلی خودش یکی کرد.

جان کری و وندی شرمن، وزیر خارجه و معاون وزارت خارجه وقت آمریکا، در جریان مذاکره با ایران هرگز به جد به دنبال یک معاهده نبودند. شاید آنها نگران این بودند که تصویب برجام در سنا راه بسیار دشواری باشد. اگر آنها چنین کرده بودند ممکن بود بتوانند امتیازهای بیشتری از ایران بگیرند و از حمایت دوحزبی بیشتری برخوردار شوند. کری و شرمن تحریم‌ها را سریع برداشتند و تهران مزایای توافق را در آغاز راه دریافت کرد.

رابرت مالی چه در زمان خدمت در دولت و چه در «گروه بین‌المللی بحران» به جای مواجهه با دیدگاه‌های محافظه‌کاران آنها را قرنطینه کرد.

بایدن مانند یک میانه‌رو حرف می‌زند؛ ولی انتصاب‌های او به شکل فزاینده‌ای خلاف این به نظر می‌رسد. این رویکرد باعث می‌شود پرونده ایران همچنان مساله‌ای جناحی باقی بماند. آمریکا موقعی قویتر است که از یک جبهه متحد داخلی با چالش‌های سیاست خارجی مواجه شود.