فائزه هاشمی به تیم‌های باشگاهی و ملی که قرار است به ایران سفر کنند، حق می‌دهد که نگران امنیت بازیکنان و مربیان خود باشند: «رفتار چمهوری اسلامی در دستگیری و گروگان‌گیری اتباع خارجی یا دو تابعیتی‌ها، چهره ایران را مخدوش کرده است. چرا بحرینی‌ها نباید نگران باشند؟ موضوع نگران کننده این است که جمهوری اسلامی از دستگیری‌هایش دفاع می‌کند، درحالی که تا امروز هیچ مدرکی دال بر متهم بودن قطعی این اتباع خارجی ارایه نکرده است.»

او سومین مورد را خروج ایران از قوانین بین‌المللی می‌داند: «ایران حق پخش تلویزیونی را پرداخت نمی‌کند. حتی اگر بخواهد حق پخش تلویزیونی را پرداخت کند هم به دلیل مسایل به وجود آمده در مورد "FATF" (گروه ویژه اقدام مالی در پول‌شویی) هم چنین اجازه‌ای را به راحتی نمی‌دهد. ما چارچوب‌های بین‌المللی را کنار می‌گذاریم و فکر نمی‌کنیم که فعالیت‌های هر کشور در ورزش، به استانداردهای اقتصاد و سیاست جهانی وابسته شده است. نهادهای بین‌المللی مانند فیفا و AFC (کنفدراسیون فوتبال آسیا) هم تا جایی با ایران کنار می‌آیند. از یک نقطه‌ای، حتی اگر بخواهند هم نمی‌توانند به دستگاه‌های ورزشی ایران کمک کنند.»

فائزه هاشمی از روابط پرتنش جمهوری اسلامی با کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس به عنوان یکی دیگر از موانع فدراسیون فوتبال و باشگاه‌های ایرانی یاد می‌کند: «عربستان، بحرین و امارات با ایران روابط مناسبی ندارند. از آن طرف موشک‌پراکنی‌های اخیر به سمت عربستان هم مزید برعلت شده است که روابط با جمهوری اسلامی تیره‌تر شود. انگشت اتهام این کشورها درست یا غلط به سمت ایران است.»

از دیدگاه فائزه هاشمی، همه چیز مختص به روابط بین‌الملل جمهوری اسلامی نمی‌شود. او می‌گوید سیاست‌های تبعیض‌آمیز داخلی از دید نهادهای بین‌المللی دور نمی‌ماند: «ممنوعیت‌ها و محدودیت‌های زنان ایران برای ورود به ورزشگاه‌ها، اخباری که هر روز در جهان در مورد ممنوعیت مبارزه ورزشکاران ایرانی و اسرائیلی مخابره می‌شود یا مهاجرت گسترده اعضای خانواده ورزش ایران را دنیا می‌بیند.»

او به اعدام «نوید افکاری» به عنوان نقطه سیاهی در کارنامه ورزش سیاست‌زده ایران اشاره می‌کند. فائزه هاشمی معتقد است که تمام این موارد، بهانه‌های کافی برای رد درخواست‌‌های میزبانی تیم‌های ورزشی ایران را به کنفدراسیون‌ها و فدراسیون‌های بین‌المللی داده‌اند.

او می‌گوید: «وقتی خودمان در داخل کشور برای خودمان عدالتی نداریم، چرا انتظار داریم جامعه جهانی برای ما عادل باشد؟»

از نظر او، برخورد جمهوری اسلامی با نهادهای بین‌المللی مانند رفتاری است که با مردم در سال‌های اخیر دیده شده است: «مقامات جمهوری اسلامی فکر می‌کنند چون می‌توانند مردم را سرکوب کنند، پس توانایی زورگویی به نهادهای بین‌المللی را هم دارند.»

فائزه هاشمی کنایه‌‌ای به «محمدجواد ظریف»، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی می‌زند: «سردم‌دار دیپلماسی در تمام امور، وزارت خارجه یک کشور است. من آقای سلطانی‌فر (وزیر ورزش و جوانان) را هم دخیل می‌دانم. اما این سلب میزبانی‌ها نشان داد سیاست‌های داخلی و خارجی ما چه اثری بر حکم‌رانی ما بر مردم دارد. این مساله قابل توجه سیاست‌گذاران ما است که مملکت را به این نقطه رساندند. حاکمان کشور مملکت را به زوالی کشیدند که یک میزبانی ساده مسابقات بین‌المللی ورزشی را به ما ندادند.»

فائزه هاشمی در بخشی از صحبت‌هایش، پیشنهادی هم برای مدیران سیاسی و ورزشی ایران برای بازگرداندن میزبانی‌های از دست رفته دارد: «فکر می‌کنم هنوز هم دیر نشده است؛ البته اگر به جای اصرار به بیان این حرف‌های نامربوط و فرافکنی‌‌ها، عمل کنیم. کمی برگردیم، خودمان را آسیب‌شناسی کنیم. موضوع آقای ظریف و دولت نیستند. سیاست کشور جای دیگری تدوین می‌شود و اعضای دولت هم به عنوان مجری سیاست‌های کشور که اراده‌ای از خودشان ندارند. ما باید اول سیاست داخلی و خارجی‌مان را درمان کنیم، بعد انتظار احترام از سوی خارجی‌ها را داشته باشیم.»

او ایران را در آستانه تبدیل شدن به کره شمالی و ونزوئلایی دیگر در جهان قلمداد می‌کند: «فکر می‌کنم در برخی از حوزه‌ها، از کره شمالی هم جلو زده‌ایم.»