هرچند بریده از پیکره‌ى مادر، اما این افتخار را دارم که به جامعه‌اى از هنرمندان وطنم هم‌بسته‌ام که در اوج اختناق خبرى و برخوردهاى خشونت‌بار با مخالفین و منتقدین رژیم اسلامى، وظیفه و مسئولیتى را که به‌عنوان سینماگران آگاه و وطن‌‌دوست بر شانه دارند هرگز نادیده نمى گیرند.
آنان در متنى کوتاه اما کوبنده نوشته‌اند:
"ما سینماگران، با آگاهى از چهاردهه سیاست‌هاى پنهان‌کارى جمهورى اسلامى، سندِ همکارى‌هاى راهبردىِ ۲۵ ساله میان ایران و چین را در راستاى منافع ملى مردم ایران ندانسته و آن را نامشروع مى‌دانیم. "
این متن را ۱۸ تن از سینماگرانى امضاء کرده‌اند که امضایشان را مى‌توان در با ارزش‌ترین آثار سینمائى وطنمان دید که در سخت‌ترین شرائط سانسور و سرکوبِ هنرى خلق شده‌اند. گرچه اغلبِ این آثار هم‌چنان در هزارتوى سانسور اسلامى محبوسند اما حضورشان در جشنواره‌هاى معتبر جهانى موجب شده نام ایران و هنر شکوهمند ایرانى هم‌چنان به گوش جهانیان برسد.
سینماگرانى که امضایشان در زیر این متن آمده، این‌هایند:
جعفر پناهی، محمد رسول‌اف، کیومرث پوراحمد، علی مصفا، مصطفی آل‌احمد، سعید ابراهیمی‌فر، محسن استادعلی، مجید برزگر، عزیزالله حمیدنژاد، علی‌رضا رئیسیان، محمدعلی سجادی، مهوش شیخ‌الاسلامی، محمد شیروانی، ناصر صفاریان، عبدالرضا کاهانی، خسرو معصومی، فرهاد مهران‌فر و مجتبی میرطهماسب.
امروز، در این دوره از تاریخ وطنمان که جامعه بیش از همیشه نیازمند آواهاى افشاگر و آگاهى‌بخش است این نام‌ها نه تنها در عرصه‌ى هنر که در پهنه‌ى مسئولیت‌پذیرى اجتماعى نیز از یادها نخواهد رفت؛ هم‌چنان که نام دیگر هنرمندان وطن‌‌دوست در تاریخ معاصر ایران هم‌چنان زنده است.
حرکت مسئولانه‌ی سینماگران ایرانی در مردود شمردن سند همکاری ۲۵ ساله میان ایران و چین، یادآور واکنش شاعر شیفته‌ی وطن، عارف قزوینى است به ایران‌فروشان زمانه‌ی خودش که در ابیات زیر ماندگار شده:
شدند ده‌دله و اجنبى‌پرست، منم
که مى‌پرستم ایران‌پرستِ یک‌دله را
به هیچ مملکت و مُلک این نبوده و نیست
به‌دست گرگ شبانى رها کند گَله را
نامه صادق زیباکلام به عباس عراقچی
نقش جاسوس موساد در کودتای نافرجام اردن؟
