چیز دیگری که تغییر کرده است، این است که اکنون اطلاعاتی کاملا قابل اتکا داریم و شاهد افزایش تناوب گزارش‌های رویت اشیای ناشناس پرنده در نزدیکی اماکن حساس نظامی ایالات متحده هستیم.

این امر چند مورد دیگر را نیز که سرلشکر سامفورد در سال ۱۹۵۲ گفت، روشن می‌کند. یک مورد، چیزی است که آقای سامفورد به عنوان «دشواری اساسی ارتش در مقابله با اشیای ناشناس پرنده واقعی» توصیف می‌کند و این که «هیچ مقیاسی برای اندازه‌گیری آنها وجود ندارد که ما را قادر سازد برای آنها الگویی بیابیم که بتواند به نحوی برای ارزیابی عمدی و اختصاصی آن مفید باشد تا ما را به گام بعدی هدایت کند.» رادارها، ماهواره‌ها، ردیاب آوایی، ویدیو، و سایر ظرفیت‌های نظامی مدرن بدان معنی است که این مسئله دیگر مشکلی برای ارتش نیست. آقای سامفورد همچنین گفت: «تا امروز ما تنها یک نتیجه‌گیری قطعی درباره باقی‌مانده این اشیای ناشناس داریم و آن این است که هیچ الگو یا مقصد پایداری ندارند که بتوانیم آنها را به هرگونه خطر ممکنی علیه ایالات متحده ارتباط دهیم.»

شاید این اظهارات در آن زمان درست بوده باشد، اما امروز آشکارا نادرست است.

بر فرض، این نکته را در نظر بگیرید که رابطه‌ای مستقیم بین مناطق رویت اشیای ناشناس پرنده با محل استقرار تسلیحات و راکتورهای هسته‌ای ایالات متحده وجود دارد. ارزیابی‌های محرمانه نیروی دریایی اظهار می‌دارد که این یکی از دلایلی است که چرا ناوهای هواپیمابر و زیردریایی‌های این نیرو (که در برخی موارد از انرژی هسته‌ای سوخت می‌گیرند یا تسلیحات هسته‌ای با خود دارند) متناوبا با اشیای ناشناس پرنده مواجه می‌شوند. نکته بعدی این است که میزان دقت و کیفیت اطلاعات جمع‌آوری شده از رویت اشیای ناشناس پرنده افزایش داشته است. در بالاترین حد، ناظران تعلیم‌دیده نظامی، از جمله خلبانان، و نیز دست‌اندرکاران رادارها، ردیاب‌های آوایی، و سنسورهای ماهواره‌ای، به کرّات اشیای ناشناس پرنده را دیده‌اند و می‌بینند که به نحوی حرکت می‌کنند که با درک ما از قوانین فیزیک تطابق ندارد.

تمام مقامات دولتی آگاه فعلی و سابق که من با آنها صحبت کردم، گفتند تمام این رویت‌های قانع‌کننده، اشیای ناشناس پرنده واقعی هستند و به ناحیه۵۱ (Area 51) یا هر «پروژه سیاه» مخفی دیگر دولت ایالات متحده تعلق ندارند. بسیاری از مقامات دولتی همچنین معتقدند که بسیار نامحتمل است که کنترل این اشیای ناشناس پرنده در دست جایی مانند چین و روسیه یا یک نابغه دنیای فناوری مانند ایلان ماسک باشد.

سال گذشته، من و تیم مک‌ملان از دیبریفز، جداگانه تایید کردیم که یک جت جنگی اف-۱۸ اسکادران هوایی نیروی دریایی از شیء ناشناس پرنده مثلثی شکلی تصویربرداری کرده است که از اقیانوس بلند شد و به سرعت به سمت بالا حرکت کرد. هیچ کشوری نیست که چنین بستری برای پرواز هوایی داشته باشد. برای مثال، وقتی پیشرفته‌ترین وسایط نقلیه فراصوتی امریکا، چین، و روسیه را در نظر می‌گیریم، می‌دانیم که هیچ یک نمی‌تواند زیر آب برود، همه سرعت پایین‌تری (از آنچه رویت شد) دارند، و برای شتاب گرفتن به سوزاندن سوخت جت نیاز دارند.

اگر بخواهیم ساده بگوییم، چیزی جالب در حال وقوع است. شاید کشورها یا افرادی در سیاره ما زندگی کنند که به دستاوردهای فناوری رسیده‌اند که ما پیشتر نمی‌توانستیم حتی تصور کنیم. یا شاید شاهد پدیده‌ای هستیم که از جایی خارج از سیاره ما می‌آید. به هر صورت، دولت ایالات متحده این تحقیقات را جدی گرفته است و دلیلی ندارد ما نیز چنین نکنیم.

تام روگن درباره امنیت ملی و سیاست خارجی برای «واشنگتن اگزماینر» قلم می‌زند.