ما را چه می‌شود؟ تا کی می‌خواهیم قبیله و فرقه بمانیم و عیب‌هایمان به گردن تاریخ و فرهنگ و اقتصاد و سیاست بیندازیم، تا کی دعواها و درگیری‌ها و حذف‌ها و حسادت‌های قبیله‌ای و فرقه‌ای درمیان ما، در میان طیف‌های سیاسی چپ و میانه و راستِ اپوزیسیون می‌باید ادامه یابد؟ سخن از تفاوت‌های نظری و سیاسی نیست، که می‌باید باشند، سخن از مشکلات شخصیتی و روانی ست. بساط بساطِ شاخ و شانه کشیدن‌های قبیله‌ای و فرقه‌ای، و خودمحورانه و خودخواهانه و خود رهبرپندارانه همراه با کینه توزی و اتهام زنی و تهدید و حسادت و حذف است، که بازارش گرم تر و پُررونق و پرمشتری تر از گذشته به نظر می‌رسد.
به نام رهروان و هواداران سلطنت طلبی و پادشاهی خواهی و مشروطه طلبی بی پروا به مجاهدین و چپ و ملیون و پنجاه و هفتی و هشتاد و هشتی و حتی خودی‌ها کینه می‌ورزیم و تخم نفاق و دشمنی می‌کاریم. به نام مجاهد خلق به خودمان اجازه می‌دهیم به همه اپوزیسیون، و شخصیت‌ها و افرادی که با ما نیستند، اهانت کنیم، و به طیف‌های مختلف چپ و میانه و راست تهمت بزنیم و کار را حتی به فحش‌های " ناموسی" بکشانیم. به نام چپ انقلابی به راست و میانه و جمهوریخواه، به نام راست به چپ و میانه، و به نام ملی و میانه رو به همه بند می‌کنیم، و آنوقت توقع داریم مزدوران و ماموران رژیم اسلامی هم بیکار بنشینند و آب را گِل آلود تر نکنند.
ما را چه می‌شود؟ همه سرگرم و مشغول‌ایم تا دیگری راحذف یا خُرد و خمیر و لجن مال کنیم، و با مزه ست همه ادعا می‌کنیم آزادیخواه، دمکراسی طلب و حقوق بشری هستیم و علیه حکومت جهل و جنون و جنایت مبارزه می‌کنیم و صد البته سرنگونی طلب‌ایم و بنا داریم آن دیار را آزاد و آباد کنیم. فاجعه از این فاجعه بار تر شنیده و دیده بودید؟ تاریخِ بیداری ما کی فرا خواهد رسید؟ کی؟ بیش از ۴ دهه درس و تجربه کافی نیست؟
آیا هیچ جنبش مدعی آزادیخواهی‌ای را سراغ دارید که اینگونه بیرحمانه و فجیع به اخته کردن و نابودی نسل خود و کشتن خویش برخاسته باشد؟
خلیل ملکی و تراژدیِ روشنفکرانِ تنها، علی میرفطروس
صدای راستین مردم باشید، امیر امیری
