در کنار بی آبی، با نوسان و قطعی برق نیز مواجه هستند، بیش از ۱۰۰ خانوار از یک ترانس برق استفاده می‌کنند و همین باعث شده که ساعاتی از روز برق دچار نوسان شود. یکی از اهالی می‌گوید: بخاطر نوسان برق، کولرمان سوخت و حالا پولی هم برای تعمیر آن نداریم، مجبور شدیم که با چند خانواده در یک اتاق زندگی کنیم.

کسی ما را استخدام نمی‌کند/ ما هم ایرانی هستیم

یکی از اهالی به سراغمان می‌آید و می‌گوید: چند روز دیگر باید بچه‌ام رو عمل کنم اما پولی ندارم، بیکار هستم و تنها مردم به ما کمک می‌کنند.

حسین توضیح می‌دهد: اکثر مردم اینجا شغل آزادی دارند؛ هر جایی برای کار مراجعه کردم، مدارک دادم اما اهمیت نمی‌دهند و مدارک را در سطل زباله می‌اندازند، می‌گویند که باید آشنا داشته باشید.

دیگری می‌گوید: مشکلاتِ اینجا ما را کلافه کرده و تا حالا هیچ کسی هم رسیدگی نکرده. در حال حاضر شُغلم ضایعاتی است و درآمد زیادی ندارم، دو ماهی یک بار گوشتِ مُرغ می‌خوریم آن هم مُرغی که در حال مُردن باشد، چون خرید آن ارزان تر است.

مسلم محیسنی توضیح می‌دهد: با خانمم در یک اتاق خیلی کوچک زندگی می‌کنم، شرایط بسیار سختی در تابستان و زمستان داریم، در زمستان خیابان‌ها پر از آب می‌شود و حتی آب به داخل اتاقمان می‌آید و طوری می‌شود که با چکمه راه می‌رویم.

در همین حین، همسر مُسلم به نزدیک درب اتاق می‌آید و شناسنامه خود را نشان‌مان می‌دهد. او سکوتش را می‌شکند و می‌گوید ما هم ایرانی هستیم و به دادمان برسید.

به گزارش عصرایران؛ این شهرک از شمال به شهرک شهید چمران و از جنوب به ماهشهر منتهی می‌شود. فاصله آن با اهواز ۱۲۰ کیلومتر است. در سال‌های دور اینجا کورههای آجری داشت و مردمی در اطراف آنها زندگی می‌کردند که عمدتا" کارگران آن بودند و آجر برای ساخت و ساز در شرکتها و تاسیسات بندری تهیه می‌کردند. با توجه به نام کورهها این منطقه را با همین نام می‌شناختند. پس از انقلاب به نام شهرک طالقانی تغییر یافت البته هنوز با نام قدیم یعنی کوره‌ها شناخته می‌شود.