اما برایم بس دردناک بود که بخشی از چپ سیاسی ما یا حداقل مدعیان چپ بودن نیز به نوعی دیگر همین ساز را کوک کرده و در تلاش برای ممانعت از ورود برخی شاکیان چپ به پرونده شده و حتی «مدعی»تشکیل پرونده «مستقل» در شکایت از نوری شدند! حتی وکیل سوپر راست حزب نژادپرست سوئد نیما رستمی را هم وکیل خود خواندند! از نام نیک حرکت تاریخی دادگاه مردمی «ایران تریبونال» هم از نظر من سوءاستفاده کردند.

آیا واقعا چپ هستند؟ حال دلیل بقای رژیم را با این قبیل مدعیان دادخواهی و اپوزیسیون می توان درک کرد. این درد را به کجا باید برد؟

بگذریم. قضاوت تاریخ برای همه سنگ اندازان راه دادخواهی در این دادگاه مایه شرمساری آنان خواهد بود.

اما در تمام این فاصله با رصد کردن آنچه در دادگاه می گذرد منتظر شنیدن دفاعیات وکلای حمید نوری بودم. آنها در مرحله قبل از رفتن دادگاه به آلبانی، با سوالاتی تکراری مانند لباس و کفش و ریش داشتن و نداشتن حمید نوری دست خالیشان را به خوبی به همه نشان داده بودند. اما رجوی بعد از نرمش قهرمانانه اش و اجبارش به فرستادن چند شاکی (البته نه کسانی چون مجتبی اخگر شلاق خورده از نوری) با نمایش های مسخره اش در دادگاهِ آلبانی، تا توانست سعی کرد به چوب زیر بغل نوری و وکلای مدافعش بدل شود. با سوءاستفاده از مدارک مستند مندرج در کتابهای آقای مصداقی و دادن تغییراتی خائنانه (از قبیل حذف بخشی از ماکت زندان گوهردشت) که عدم تطابقش با عکس ماهواره ای هم روشن است تلاش کرد که امکان مانوری برای نوری و وکلایش فراهم آورد. از تبلیغات تهوع آور شاکیان گوش به فرمان او در دادگاه که برای رئیس دادگاه و سایرین هم کاملا روشن بود می گذریم.

نوری از آمار کذب مجاهدین که مدعی کشتن ۱۷۰۰۰ نفر از سپاه و ارتش و... شده اند نیز سوء استفاده می کند و برای مریم رجوی هم دل می سوزاند و مانند خود آنها حمله اش به ایرج مصداقی است!

نوبت به اولین سری پاسخگویی نوری و وکلایش رسید. با کمال تعجب نوری عملا وکلایش را در دفاع از خود کنار گذاشت. شروع به انکار همه جانبه دعاوی شاکیان را کرد. برای ما می شود گفت که چه بهتر. چون هرچه خود او بیشتر سخن بگوید دروغ ها و وقاحت بی مرزش بیشتر برای دادگاه روشن می شود. تا بدانجا که دادستان به او می گوید «تو بسیار پررو و وقیحی».

درواقع در بسیاری از موارد بر تضاد گفته های فرقه رجوی با اسناد و نوشته های آقای مصداقی مانور می داد. اما با تمام تلاش هایش چند نکته بسیار روشن و واضح در این ۶ جلسه بیان کرد که جای دفاعی برای وکلایش چندان نمی ماند.

در این چند جلسه جدا از دُم جُنبانی مستمر برای اربابانش به امید وعده معاوضه ای که بیقین برای فریبش به او داده اند، او ضمن تکذیب شکنجه تایید میکند که به زندانی میتوان به حکم قاضی شلاق زد چون حکم اسلامی تعزیر، قانون حاکم در ایران است! انسان بیاد داستان آوردن پالان خر برای بهرامشاه، پناهنده به خانه روستایی می افتد که برای حفظ خود از سرما جز پالان خری در آن خانه نبود و نهایتا به روستایی گفت که : خودشو بیار اسمشو نیار!

دیگر اینکه سلول انفرادی در دوران محکومیت را که جهان به نوعی از انواع شکنجه می نامد، چنان ساده تایید می کرد که گویی تازه لطفی در حق زندانیست که لابد بجای شلاق و کتک و ... به انفرادی فرستاده شود! البته در آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها علیرغم اینکه برای گذراندن مدت بازداشت یا حبس در سلول انفرادی سخنی نیست اما یک استثناء در آن به چشم می‌خورد و آن هم مربوط به تخلفات انضباطی زندانیان داخل زندان است. امری که نوری به خیال خود آن فرض را پذیرفت که اگر زندانی تخلفی بکند ( از قبیل ورزش دسته جمعی و یا بالا زدن چشم بند یا...) ممکن است زندانی را با شلاق یا سلول انفرادی یا هردو تنبیه کنند!

او می گوید هیچ زندانی ندیده که شکنجه شده باشد و در داخل زندان هم با «عزیزم، قربونت برم و...» با زندانیان رفتار می شده، اما این ادعا را می توان در آنجایی که به قاضی می گوید اگر اسم زندان گوهردشت را بیاورد یا سازمان مجاهدین را بنام بخواند بعد از بازگشت به ایران (که در خیالات خود و با وعده های رژیم نزدیک می داند!) حسابی به دردسر خواهد افتاد و رییس قوه قضاییه محسن اژه ای با کسی شوخی ندارد... محک زد. قاضی و هیئت منصفه بیقین به میزان مهربانی و لطف سیستم به سایر زندانی ها به راحتی می توانند پی ببرند.

اما نکته دیگر و از نظر من مهم در دفاعیات او چرخشش از ادعای اولیه خود در بازپرسی هاست. او که اعمال حکومت را بر حق و در برابر حمله مجاهدین به کمک صدام حسین در فروغ جاویدان یا مرصاد دانسته بود و قتل عام را به جنگ و سرکوب مجاهدین در کردستان نسبت می داد و نه در زندان، فهمیده که دراین دادگاه که به عنوان جنایت جنگی محاکمه می شود، نباید بپذیرد که در فروغ جاویدان صدام آنها را همراهی کرده است. پس شروع کرده که بگوید مجاهدین به تنهایی حمله کرده بودند و صدام دخالتی در آن نداشته است. زیرا در صورت حذف دخالت صدام، مسئله بصورت جنگ داخلی حساب خواهد شد و دیگر عنوان جنایت جنگی بر آن نتوان گذاشت.

صد البته این ترفند هم با توجه به تمامی سلاح ها و تانک ها و... که مجاهدین با خود به یقین از پاریس به عراق نبرده بودند و بدون همراهی با صدام در عراق هیچ حرکت عادی روزانه را هم نمی توانستند انجام دهند، چه رسد به لشگرکشی، بنظر من پاسخ نخواهد داد.

باید این را هم درشت نوشت که هنوز داستان ادامه دارد و چپ کشی، شیوه استدلال او و وکلایش را در قتل عام مجاهدین به دلیل حمله فروغ جاویدان،بی پایه خواهد کرد. منتظر ادامه دادگاه هستیم.

خیر پیش

منیژه حبشی