باری. این تندخویی های به جا و بی جا باعث نمی شد تا از احترام این بزرگان اهل فرهنگ کاسته شود و رنجش ها به دشمنی ختم گردد.

حاجی حسین آقای ملک (وفات ۱۹۷۲ میلادی) که بیشتر به خاطر کتاب خانه ملی ملک شناخته شده است، و البته منشاء خدمات فرهنگی بسیار زیادی به کشورمان بوده است، تاجر و زمین دار ی بود موفق و اهل ذوق و فرهنگ.

او املاک و ثروت بسیاری در کشور داشت ولی ذوق فرهنگی و ادبی اش موجب شد تا یکی از غنی ترین کتاب خانه های خطی کشور را جمع آوری کند.

نزدیک به ۸۰۰۰ جلد کتاب نایاب و کم یاب خطی در کتاب خانه ی او یعنی کتاب خانه ی ملی ملک گردآوری شده است و سرمایه ی عظیم فرهنگی در اختیار ایران و ایرانی قرار گرفته است.

نمی دانم در زمان کنونی نام کتاب خانه ملی ملک را به کتاب خانه اسلامی ملک یا چیزی شبیه به این تغییر داده اند و از گنجینه ی آن به خوبی محافظت کرده اند یا خیر اما پیش از انقلاب خانمانسوز ۱۳۵۷ این کتابخانه و کتاب ها و آثار گرد آمده در آن مورد استفاده ی پژوهشگران بسیاری قرار می گرفته است.

حاج حسین آقا به معنای اخص تندخو نبود و روی گشاده و خندان او را هم می شد دید، اما رفتارهای عجیب و غیر متعارف داشت.

داستانی که از ایشان به خاطر دارم، مراجعه ی دوستی نیازمند به پول بود که به نزد او که میهمانانی چند در حضورش بودند آمد و تقاضای ۵۰۰۰ تومان برای پرداخت قرض هایش کرد که حاجی در حضور میهمانان سر تا پای دوست اش را شست و به بیانی دیگر او را بی آبرو کرد و با تندخویی به او گفت من گنج قارون ندارم که به تو از این کمک ها بکنم ولی حالا آن دسته چک مرا بدهید این آدم متوقع زیاده خواه را راه بیندازم و یک چک هزار تومانی نوشت و با منت بسیار این چک را به او داد و طرف با سر افکندگی و خجالت از منزل حاج حسین آقا خارج شد با این تفکر که کاش چک را نمی گرفتم یا آن را همان جا پاره می کردم و این همه توهین و تحقیر را تحمل نمی کردم، و همین که مردد و دودل چک را از جیب بیرون آورد با کمال تعجب و حیرت دید که مبلغ مندرج در چک نَه هزار تومان، بلکه ده هزار تومان است و حاجی نخواسته است جلوی میهمانان طوری رفتار کند که از فردای آن روز کسان برای تقاضای پول به نزد او بیایند.

یادشان زنده و در تاریخ فرهنگ کشورمان پایدار باد.