بخشی از سخنرانی‌ام در فستیوال فیلم «صدای من باش» در کانادا:

باید دولت کانادا را پاسخگو کنیم که چرا به مرتضی طلایی رییس پلیس تهران و قاتلان مردم ایران ویزا می‌دهد اما به خانواده ندا آقاسلطان و خانواده بقیه کسانی که فرزندشان توسط همین پلیس‌ها کشته شدند ویزا نداده. این وظیفه ماست که اعتراض کنیم.

در این جلسه گفتم: ناهید پرسون فقط کارگردان این فیلم نیست برادر هفده ساله‌اش را حکومت اعدام کرد و حالا راه انتقام او از حکومت این است که صدای مردم معترض به رژیم قتل و کشتار را از طریق فیلم‌هایش به گوش جهان برساند.

در این مستند هم شما نه فقط داستان زندگی خودم بلکه کسانی را می‌بینید که در برابر دیکتاتورها مقاومت کردند و قربانی آزار و اذیت ظالم شدند اما کوتاه نیامدند. شما چهره و صدای مردم ایران را می‌بینید که دوربین‌های معمولی پر قدرت تر از فیلم‌سازان و کارگردان‌های جهان تصویر حقیقی ایران را روی پرده‌های سینما بالا می برند. مردمی که روزی از شر دیکتاتور خلاص می‌شوند و شرمساری‌اش می‌ماند برای کسانی که در خارج کشور در همین کانادا آزادی دارند اما از حکومت قاتل دفاع می‌کنند. در این مستند شما چهره و صورت کشته‌شدگان آبان را می بینید و صدای مادران آبان که می‌گویند ما کوتاه نمی‌آییم... صدای زنان معترض به حجاب زوری حکومت آپارتایدی و مادرانی که حامی‌شان شدند.