این تغییرات انتزاعی تأثیری روی بی‌اثر بودن کمیسیون نداشت و ناقضان حقوق بشر ‏به بررسی و گزارشات انتقادی آن بی‌توجه بودند و یا با پرخاشگری گزارشگران را متهم به انگیزه‌های سیاسی می‌کردند. رقابت‌های ایدوئولوژیک، نگرانی‌های امنیتی، جنگ سرد و ضدیت رژیم‌های ‏استبدادی با مقوله حقوق بشر کارنامه کمیسیون را چنان بی‌اعتبار کرد که سرانجام در ماه مارس ‏‏۲۰۰۶ میلادی منحل شد و نهاد جدیدی به نام شورای حقوق بشر سازمان ملل جایگزین آن گردید. این ‏شورا ۴۷ عضو دارد: ۱۳ نفر از آفریقا، ۱۳ نفر از کشورهای آسیا و اقیانوسیه، ۸ نفر از آمریکای ‏لاتین، ۷نفر از اروپای غربی و آمریکا و ۶ نفر از اروپای شرقی. ‏

‏شورای حقوق بشر که یک سوم اعضای آن هر ۳ سال یکبار انتخاب می‌شوند گه‌گاه برای بررسی ‏وضع حقوق بشر در کشورهائی که نفی و نقض بی‌حدّ و حصر حقوق بشر در آنها با کوشش نهادهای ‏بین‌المللی حقوق بشر به اثبات رسیده گزارشگر ویژه تعیین می‌کند ولی رژیم‌های مورد نظر مجبور به ‏پذیرش آنها نیستند و چه بسا که به گزارشگران توهین می‌کنند و تصمیم بررسی حقوق بشر در کشور ‏خود را توطئه دشمن می‌نامند.

ایران در دو دهه گذشته تقاضای ۳ گزارشگر ویژه شورای حقوق ‏بشر (عاصمه جهانگیر، جاوید رحمان و احمد شهید) رد کرده و مدعی شده مأموریت آنان دسیسه نهادهای ‏امنیّتی امریکا و اسرائیل است. در سال ۲۰۱۴ میلادی کشورهائی که به دلیل نفی و نقض حقوق بشر ‏مورد تحریم اقتصادی بین‌المللی قرار گرفته‌اند به شورای حقوق بشر پیشنهاد کردند که پست خاصی ‏برای یک گزارشگر ویژه ایجاد کند که مأموریت آن فقط رسیدگی به پیامدهای منفی تحریم‌های ‏اقتصادی برای کشورهای تحریم شده باشد. کوبا با حمایت روسیه این پیشنهاد را ارائه داد و ایران به ‏نمایندگی از طرف نهضت کشورهای غیر متعهّد از آن حمایت کرد. این پیشنهاد با ۳۱ رأی مثبت، ‏‏۱۴ رأی منفی و ۲ رای ممتنع به تصویب شورای حقوق بشر رسید.

هدف این اقدام فشار آوردن به ‏دولت‌های غربی بود که تحریم‌ها را لغو کنند. رسیدگی به آثار منفی تحریم‌ها بر وضعیت معیشتی و ‏بهداشتی توده‌های مردم ضرورت دارد و کشورهای تحریم‌کننده باید این واقعیت را در نظر بگیرند و ‏برای آن چاره‌اندیشی کنند ولی ارتباط دادن این مسئله با نفی و نقض حقوق بشر در رژیم‌های مستبدی ‏چون ایران و روسیه و کوبا و مصر و عربستان سعودی و.... نیاز به وقاحتی دارد که تخصص ‏رژیم‌های حاکم بر اینگونه کشورهاست. ‏
‏
در سال ۲۰۲۰ آلینا دوهان ‏‎ (Alena Douhan) ‎‏ از طرف روسیه کاندید گزارشگر ویژه برای رسیدگی ‏به پیامد تحریم‌ها شد و مورد تأیید شورا قرار گرفت بدون اینکه توجهی به کارنامه سیاسی او شود. خانم ‏دوهان تبعه بلاروس و از نزدیکان الکسندر لوکاشنکو رئیس جمهور کشور است. لوکاشنکو قبل از ‏فروپاشی شوروی در ارتش آن کشور خدمت می‌کرد و از آغاز مستقل شدن بلاروس در سال ۱۹۹۴ ‏دیکتاتور بلا منازع کشورش بوده. اتحادیه اروپا، بریتانیا و آمریکا او را رئیس جمهور مشروع بلاروس نمی‌دانند. او از زمان به قدرت رسیدن پوتین پیرو سیاست‌های او بوده و از تجاوز روسیه به اوکراین ‏حمایت می‌کند. لذا به راستی تعجب‌آور است که آلینا دوهان، فردی که مدافع سیاست‌های لوکاشنکو و پوتین ‏است، گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر شده. اینکه پوتین او را کاندید این مسئولیت کرد کافیست که به ‏ماهیت ریاکارانه گزارشات او پی ببریم. در دو سال گذشته آلینا دوهان به ونزوئلا، زیمبابوه و ایران ‏سفر کرده و مورد استقبال مأمورین امنیّتی این کشورها قرار گرفته چرا که نتیجه «تحقیقات» او ابزاز ‏تبلیغاتی مستبدین می‌شود.

در دو سال گذشته آلینا دوهان در گزارشات خود به شورای حقوق بشر روی آثار منفی تحریم‌های غرب ‏در روسیه، بلاروس، کوبا، ایران، ونزوئلا، سوریه و نامیبیا تأکید کرده و مدعی شده که تحریم‌ها ‏مسبب نفی و نقض حقوق بشر در این کشورها بوده‌اند. فعالین حقوق بشر همه این کشورها دوهان را ‏متهم به همکاری با رژیم‌های ناقض حقوق بشرکرده‌اند.

نهاد غیر انتفاعی «دیده‌بان سازمان ملل» ‏خبر داده که دوهان در سال ۲۰۲۱ میلادی از دولت چین ۲۰۰ هزار دلار کمک مالی دریافت کرده و او ‏را به «لاپوشانی» سرکوب اقلیت اویغور توسّط حکومت چین متّهم نموده. این نهاد می‌گوید «خانم ‏دوهان در سال گذشته در دو مناسبت دیگر در مورد تحریم‌های غرب شرکت کرده که علاوه بر حکومت ‏چین، دولتهای روسیه، بلاروس، ایران و ونزوئلا از برگزاری آن حمایت کرده بودند.»

شورای حقوق ‏بشر سازمان ملل تایید کرده که کشورهای تحریم شده به «تحقیقات» دوهان کمک مادی کرده‌اند. مدیر ‏‏ «دیده‌بان سازمان ملل» در بیانیه‌ای می‌نویسد «واقعاً شرم‌آور است که یک کارشناس به اصطلاح ‏مستقل حقوق بشر می‌تواند از حکومت‌ها پول دریافت کند و هم زمان در مناسبت‌هائی که هدف آن ‏سرپوش گذاشتن بر جنایات است شرکت کند.

شورای حقوق بشر سازمان ملل تایید کرده که کشورهای ‏تحریم شده به «تحقیقات» دوهان کمک مادی کرده‌اند. شیرین عبادی، برنده جایزه نوبل برای صلح، از ‏ماموریت اوهان انتقاد کرد و گفت «به عنوان مدافع حقوق بشر به نفع مردم می‌اندیشم. وقتی با حیله و ‏نیرنگ حکومت مواجهم، باید فریاد بزنم آوردن گزارشگر تحریم در حقیقت حیله حکومت ایران ‏است.» ‏

قرار است که خانم دوهان گزارش خود در باره ایران را در ماه سپتامبر به شورای حقوق بشر سازمان ‏ملل ارائه دهد. پیشنهاد من این است که: ‏

۱. یک هفته قبل از تشکیل جلسه شورای حقوق بشر گروهی از حقوقدانان و ‏دانشگاهیان ایرانی طی نامه‌ای به میشل بشلت (‏Michell Bachelet‏) مدیر آژانس ‏حقوق بشر سازمان ملل توضیح دهند که هدف گزارش شرم‌آور دوهان توجیه جنایات ‏رژیم ایران در ۴۳ سال گذشته است و رسمیت دادن به آن به اعتبار آژانس حقوق بشر ‏سازمان ملل لطمه می‌زند. ‏

۲. در ۴۳ سال گذشته هفت میلیون ایرانی به دلایل سیاسی، فرهنگی و اقتصادی از کشور ‏خارج شده و اکثریت بزرگ آنان مقیم اروپا و آمریکا و کانادا هستند. اگر در همان روزی ‏که قرار است آلینا دوهان با ارائه گزارش خود به شورای حقوق بشر به آن رسمیت بخشد ‏فقط یک درصد از هفت میلیون مهاجرین و پناهندگان ایرانی در ده شهر پر جمعیت اروپا و ‏آمریکا و کانادا تظاهراتی سازمان دهند که هدف آن افشای فریب دوهان و محکوم کردن ‏جنایات ۴۳ ساله ولایت مطلقه فقیه باشد، توجه رسانه‌های عمومی را جلب می‌کنند و از این ‏طریق هم مشوّق مبارزین آزادیخواه داخل کشور خواهند بود و هم برای فعّالین حقوق بشر ‏در خارج کشور کسب اعتبار می‌کنند.

اگر این پیشنهاد مورد قبول علاقمندان قرار گیرد، ‏نامه به مدیر آژانس حقوق بشر سازمان ملل نوشته خواهد شد و بعد از تعیین روز ارائه ‏گزارش دوهان در ماه سپتامبر به اطلاع علاقمندان خواهد رسید.