نه آقا!

ما این کاره نیستیم.

این را هم همینجوری و به قول «گل آقا» کشکی کتره ای عرض نمی کنم.

ما این کاره نیستیم و اصلا کار انقلابی گری بلد نیستیم و این قدر هم خودخواه و گنده دماغ یم که نه می خواهیم بپذیریم این کاره نیستیم نه می خواهیم چیزی از کسانی که این کاره بوده اند یا هستند یاد بگیریم.

فقط ماشاءالله قدرت «فک» [با فکر اشتباه نشود] داریم به اندازه ی فک تمساح، که می تواند به طور یک نواخت بجنبد و بجنبد و بجنبد بی آن که جاهای دیگر بدن از جمله مغز بجنبد.

حالا رفتیم تا بلای دیگری بر سر مردم از قبیل سیل و زلزله و سقوط هواپیما و دستگیری های گسترده زنان و سرکوب جوانان معترض و امثالهم نازل شود و ما دوباره شروع کنیم.

یک کار دیگر هم اخیرا به مشغولیات ما اضافه شده، آن هم راه انداختن از امروز به فردای دار و دسته است و جالب این جاست برای حفظ ظاهر هم که شده، دار و دسته را که به راه می اندازیم، دست کم دو تا، یا سه تا، آری سه تا اعلامیه و اطلاعیه، که نه زحمتی دارد نه خرجی دارد، صادر هم «نمی کنیم»، و همین که اعلام کردیم فلان دسته را راه انداختیم، فردای اش انشعاب می کنیم، و پس فردای اش شروع می کنیم به دریدن همدیگر از درون و برون، بعد انگار نه خانی آمده نه خانی رفته، می رویم پی کار و زندگی مان.

در مطلب قبلی عرض کردم که هر مبارزه ای سه مرحله ی تهاجمی، تدافعی و ترصدی دارد و الان در دوران ترصد هستیم.

هر کس تصور کند می تواند با فک زدن خالی و دار و دسته راه انداختن بی ریشه و بی مبنا، دوران ترصد را تبدیل به دوران تهاجم کند، سخت در اشتباه است و نهایت هدفی که به آن دسترسی پیدا خواهد کرد، ناامیدی است و یاس و بس....