چند روزنامه و مجله رنگی منتشر شد، چند کتاب اجازه ی انتشار گرفت، حتی در روزنامه های رنگی آگهی سالن های زیبایی زنان، با تصویر زنان بی حجاب منتشر شد، و بعد که حکومت از ضربه آپرکات مردم و رای ۲۰ میلیونی هوش اش بر سر جا آمد، بلایی بر سر مردم و اهل سیاست آورد که صد رحمت به دوران قبل از خاتمی.

بگیر و ببند و بزن و بکش و حمله ی چماقداران و بعد فرار کسانی حتی در سطح عبدالکریم سروش از ایران.

مبارزه برای آزادی های فردی بسیار خوب و درست است. در این شکی نیست.

من خودم معتقدم اگر کسی به حجاب کسی اعتراض کرد باید گرفت او را حسابی زد و بعد هم از صحنه فرار کرد و گیر ماموران آدمخوار نیفتاد.

اما این مبارزه ی فردی ست. وقتی این را عمده کنیم و حتی کلمه ای از سرنگونی حکومت نکبت در مبارزات ضد حجاب مان حرفی نزنیم، این یعنی افتادن در دامچاله ای دیگر مثل زمان خاتمی.

مردم خودشان با فشار طبیعی تمام ممنوعه ها را دور می زنند. دیروز داشتن نوارکاست ممنوع بود، داشتن نوار ویدئو ممنوع بود، داشتن دستگاه پخش ویدئو ممنوع بود، داشتن دوربین ویدئو ممنوع بود، داشتن ماهواره ممنوع بود، حتی قدیم تر عرق خوردن ممنوع بود، میهمانی مختلط ممنوع بود، زدن و رقصیدن در میهمانی ها ممنوع بود، و خیلی چیزها ممنوع بود و هست ولی مردم همه ی این ها را پشت سر گذاشتند.

حجاب را هم اگر هیاهوهای سیاسی پیش نمی آمد تا حد زیادی پشت سر گذاشته بودند.

ولی این ها تماما فرعیات است. اصل بر انداختن کل این حکومت است و جزء را تبدیل به کل کردن یعنی از بر انداختن کل حکومت باز ماندن....