چه باید گفت با جانان؟
چه باید گفت با باران ِ سیلا سیل؟
چه باید گفت با خَیل ِخراب ِ خانه بر دوشان ِ خوزستان؟
و یا آن شهر وُ دیگر، شهر.
کدامین دست، باید از سرود ِ سرد ِ چشم ِ کودکان ِ درد بنویسد؟
و یا از زاری وُ بیزاری ِآن مادران ِ پای، تا سَر، گِل.
و غمگین‌خوان‌ترین مردان ِدریاوار ِ خونین دل.
کدامین چشم، باید تا بگرید بر چنین افسوس؟
کدامین خشم باید تا فروریزانَد، از بنیاد -
دریغ وُ درد وُ شیون را
درین کابوس.
چراغی در فراسوی دلم افروختم در این شب ِ تاریک.
که ره را از مسیر ِ چاه، بشناسم.
و جا پای ِ قدم‌های ترا ای آه ِ بی پایان!
ازین ویرانسرا تا سرزمین ِماه، بشناسم.
و بنوازم تمام ِ آرزوهای درخشان را -
که با ما همچنان با مهربانی، دوستی دارند.
مرا بنواز‌ای دنیای شاد ِشعر ِشورانگیز!
که با من با سلام ِچشمهای دختر ِ عاشق، گذر کردی.
مرا بنواز‌ای رنگین‌ترین آواز!
اگر چه چشم ِ غمگین ِمرا همواره، تَر کردی.
