به عبارت دیگر، «جوانان ما» که به‌زعم خمینی در سال ۱۳۵۷ خواستار آزادی بودند، این آزادی را از مرام و مسلکی می‌خواستند که نمی‌تواند، حتی اگر بخواهد، آن را تحویل بدهد. هیچ‌یک از ادیان به‌اصطلاح ابراهیمی و هیچ‌یک از ایسم‌های ایدئولوژیک نمی‌توانند آزادی را در حیطه‌ای فراتر از کنترل خودشان بپذیرند. اشتباه جوانان ما در سال ۱۳۵۷ مانند اشتباه کسی است که می‌خواهد گل بخرد اما به‌جای رفتن به گل‌فروشی به دکان قصاب می‌رود.

آنچه قیام مردمی جاری در ایران را از شورش‌های سال ۱۳۵۷ متمایز می‌کند درک عمیقی است که بسیاری از ایرانیان، به‌ویژه آنان که پس از استقرار جمهوری اسلامی به دنیا آمده‌اند، از تضاد بین ایدئولوژی و آزادی دارند. امروز، بسیاری از ایرانیان، شاید حتی اکثریت، می‌دانند زیرا طی سال‌ها، در زندگی روزمره خود تجربه کرده‌اند، که نظام کنونی هرگز نمی‌تواند، حتی اگر بخواهد، آزادی همراه با عزت و کرامت انسانی را بپذیرد.

این واقعیت در گرایش تازه رژیم به سوی بسته‌تر کردن فضای سیاسی و حقوقی به‌خوبی دیده می‌شود. دولت حجت‌الاسلام روحانی شاید آخرین دولت در تاریخ جمهوری اسلامی بود که هنوز بعضی روزنه‌ها یا درزها را برای فاصله گرفتن از تمامیت‌خواهی خمینی‌گرایان عرضه می‌کرد. گرایشی که اکنون بر جمهوری اسلامی تسلط دارد به سوی بستن آخرین روزنه‌ها و درزها است.

سکانس‌های بحران جاری در ایران این واقعیت را نشان می‌دهد. به‌مدت بیش از دو هفته، هیچ‌یک از مقام‌های سیاسی، اداری و نظامی رژیم جرات موضع‌گیری در برابر قیام مردمی را نداشت. همه منتظر موضع‌گیری «رهبر» بودند. پس از سخنرانی خامنه‌ای، موعظه‌ای لبریز از دروغ و تناقض، گردانندگان نظام صف کشیدند تا آنچه «استاد ازل» یا «فصل‌الخطاب» گفته بود طوطی‌وار تکرار کنند. مجموعه سخنان این طوطیان و طوطیان همراه آنان در رسانه‌های دولتی نمایشگر حرکتی شتابزده به سوی انحلال عملی جمهوری اسلامی و تبدیل آن به «امامت» است.

رئیسی در سخنان خود در نخستین جلسه شورای تشخیص مصلحت نظام، این گرایش تازه را به‌خوبی نشان داد. او گفت وظیفه شورا نهایی کردن سیاست‌های کشور در همه زمینه‌ها برای تقدیم به حضور «امام» است. به عبارت دیگر، رئیس‌جمهوری، هیئت دولت، مجلس شورای اسلامی، و دیگر به‌اصطلاح نهادهای نظام چیزی جز یک سری دکور نیستند و گردانندگانشان نیز هنرپیشگانی‌اند که فقط نقش بازی می‌کنند.

رئیسی «هدایت پیامبرگونه» خامنه‌ای را تحسین کرد و افزود: «در جایگاه امامت، فقط بحث ارائه طریق نیست بلکه باید به سوی مطلوب رفت.» به عبارت دیگر، سیاست که هنر ممکنات است در «امامت» که مظهر مطلوبات است جایی ندارد.

حرکت به سوی امارت را در یک سرمقاله فارس نیوز، ارگان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، نیز می‌توان دید: «هرکس علیه امام عادل معصوم خروج کند، یاغی و محارب است و جهاد با او واجب.»

خود خامنه‌ای نیز در سخنانی که به‌مناسبت وفات امام حسن بیان کرد، گرایش بسته‌تر شدن نظام را عرضه کرد. او گفت: «امام حسن (ع) هر کس را که با او بود و در حزب او بود جزو اهل بیت حساب می‌کرد.»

به عبارت دیگر، به‌زعم خامنه‌ای، امام حسن نیز چیزی مانند حزب‌الله درست کرده بود که اعضای آن، حتی اگر از خاندان نبوت نبودند، جزو «اهل بیت» و در نتیجه «سید» به شمار می‌رفتند.

کوشش برای ترفیع کیش شخصیت خامنه‌ای با دادن لقب «امام» و استفاده از کلیشه «هدایت پیامبرگونه» در واقع نشانه استیصال رژیمی است که نمی‌داند چگونه با یک جنبش پرشور و با درایت مقابله کند.

در روزهای اخیر،گردانندگان رژیم و مشاطه‌گران آن چند ترفند به کار برده‌اند. ترفند اول، کوشش برای برچسب زدن به قیام است: مزدور بیگانه، ساواکی، منافق، سلطنت‌طلب، تجزیه‌طلب، تروریست و... به‌خوبی می‌توان دید که این ترفند، به‌رغم کوشش‌های بسیار مشاطه‌گران رژیم، شکست خورده است.

ترفند دوم، سرکوب وحشیانه‌ای است که شدیدترین شکل آن را در کشتار جمعی نمازگزاران در زاهدان دیدیم‌ــ کشتاری بس پرهزینه‌تر از کشتار ماهشهر، با بیش از ۱۰۰ کشته، ۳۰۰ مجروح و نزدیک به ۱۰۰۰ بازداشتی. اما این ترفند نیز لااقل تا زمان نوشتن این سطور، موفق نبوده است زیرا اعتراضات مردمی در بسیاری از نقاط ایران، از جمله زاهدان خون‌آلود، ادامه دارد.

ترفند سوم، کوشش برای خرید آرامش بخشی از مردم از طریق پخش پول است. در روزهای اخیر، ناگهان افزایش حقوق کارمندان دولت و درآمد بازنشستگان، عرضه وام مسکن و ازدواج به جوانان، پاداش فوق‌العاده برای بسیجیان و مداحان، و یارانه‌های ویژه برای خانواده‌ها مطرح شده است. اما این ترفند نیز، به گمان ما، شکست خواهد خورد زیرا آنچه مردم ما می‌خواهند خریدنی نیست؛ دادنی هم نیست زیرا آزادی گرفتنی است.

ترفند چهارم، کوشش برای پنهان کردن انزوای بی‌سابقه رژیم در صحنه بین‌المللی است. در حالی که بیش از ۱۰۰ کشور و ده‌ها میلیون نفر از سرزمین‌های گوناگون حمایت خود را از قیام مردمی ایران اعلام کرده‌اند، رژیم می‌کوشد تا با خبرهای خوب درباره مناسبات بین‌المللی‌اش واقعیت را بپوشاند. بدین‌سان، امضای ۶۷ قرارداد با روسیه، آزادی بعضی گروگان‌های دوتابعیتی، میانجی‌گری عمان، قطر، عراق، و سوییس بین تهران و واشنگتن و آزاد شدن هفت میلیارد دلار از اموال توقیف‌شده ایران در کره جنوبی در راس اخبار عرضه می‌شود.

استیصال رژیم به‌حدی است که دستگاه‌های تبلیغاتی‌اش ناچارند برای تایید ادعای ثبات رژیم، به مهره‌های بیگانه روی آورند. رسانه‌های سپاه پاسداران از هنری کیسینجر به‌عنوان «بزرگ‌ترین تئوریسین غرب در ۱۰۰ سال اخیر» یاد می‌کنند و گزارش می‌دهند که او «هشدار داده است جمهوری اسلامی در آستانه احیای امپراتوری تاریخی ایران است». از سوی دیگر، دیدار اخیر رئیسی در نیویورک با «برجسته‌ترین روشنفکران آمریکا» مانند باربارا اسلاوین و ولی‌الله نصر به‌عنوان تاکیدی بر ثبات و قدرت جمهوری اسلامی عرضه می‌شود. در عوض، این واقعیت که در بیش از ۵۰ کشور جنبش آزادی‌خواهانه ایرانیان با تایید همه قشرهای سیاسی روبرو شده است، نادیده گرفته می‌شود.

خامنه‌ای در دنیای اوهام خود از «تمدن بزرگ اسلامی» سخن می‌گوید و خود را پاسدار فرهنگ اسلامی معرفی می‌کند. اما واقعیت این است که چیزی به اسم تمدن یا فرهنگ یا هنر اسلامی وجود ندارد و نمی‌تواند داشته باشد زیرا اسلام دین است نه تمدن یا فرهنگ یا هنر. بدین‌سان، ایدئولوژی خمینی‌گرایی خامنه‌ای و همکاران او را در پی یک نخود سیاه تاریخی گمراه کرده است. این گمراهی سبب می‌شود که آنان تماس با دنیای واقعیت را از دست بدهند و تنها آنچه را می‌خواهند ببینند، نه آنچه باید ببینند.