ما وقتی به خیابان می رویم، برای انجام و تحقق کاری می رویم. برای رسیدن به هدفی می رویم. می رویم خرید کنیم، می رویم کسی را ملاقات کنیم، می رویم سر ی باد بدهیم و تمدد اعصابی بکنیم (که البته این روزها حال ی برای انجام چنین کاری در ایران نمانده است!) می رویم سرِ کار، می رویم برای پرداخت قبضی، واریز پول آب ی برق ی گازی... خلاصه برای رسیدن به هدفی می رویم.
ما هرگز بیهوده و بی هدف به خیابان نمی رویم. ما هرگز بدون رسیدن به هدف، به خانه باز نمی گردیم.
این مساله ی ساده و به ظاهر دو دو تا چهار تایی، هنگام عمل اجتماعی، تبدیل به یک موضوع بغرنج می شود.
به خیابان می رویم، تظاهرات می کنیم، بر سر حکومت فریاد می کشیم، ما را می گیرند، می برند، می زنند، می کشند، و در نهایت بی آن که به هدفی دست پیدا کنیم، -اگر کشته یا اسیر نشویم- به خانه های خود باز می گردیم.
به این عمل، که «هدف ذهنی» اش بر انداختن حکومت نکبت اسلامی ست، حرکت و جنبش افقی می گویند.
حرکت و جنبش افقی سر آغاز تغییر های عمده ی سیاسی و اجتماعی در همه جای دنیاست است.
«سر آغاز است» و باید دقت کرد که کل حرکت نیست.
اگر این حرکت با حرکت و جنبش عمودی ترکیب نشود، محال است به نتیجه برسد.
دولت های قدرتمند خارجی و فرصت طلبان، معمولا در این مرحله، یعنی مرحله ی ترکیب جنبش افقی با جنبش عمودی، وارد میدان می شوند و عوامل خود را به عنوان ستون های اصلی جنبش عمودی وارد میدان می کنند.
در سال ۵۷ وارد کردن یا به عبارتی پذیرفتن شخص خمینی ملعون به عنوان ستون جنبش به وسیله چهار دولت خارجی صورت گرفت و بختکی که امروز بعد از ۴۰ سال شاهد آن هستیم، بر سر ملت ایران افتاد.
عوامل فرصت طلب داخلی و خارجی هم معمولا در این مرحله وارد عمل می شوند.
برای جلوگیری از موفقیت این دو عنصر که خیر و صلاح ی برای مردم کشور ما نمی خواهند و صرفا اهداف ملی و مادی خودشان را دنبال می کنند، باید «ابتدا» به اهمیت جنبش عمودی و ایجاد سرها و مغزهای متفکر ملی پی ببریم و «بعد» به دنبال ایجاد آن باشیم.
در مورد نوع و کیفیت جنبش افقی هم سخن بسیار است.
دستگاه سرکوب حکومت نکبت، چند چیز در اختیار دارد که مردم آن ها را در اختیار ندارند:
-نیروی انسانی سرکوبگر و مجهز که مزدور هستند و با پول کشور یعنی پول خود مردم استخدام می شوند.
-در اختیار داشتن سلاح و قدرت تحت فشار قرار دادن مردم با اهرم قانون.
-در اختیار داشتن سیستم های اطلاعاتی گسترده.
-در اختیار داشتن دستگاه های موثر تبلیغاتی....
این که جامعه ی معترض تعداد نفرات اش بیش از تعداد نفرات وابسته به حکومت است کافی نیست. جامعه معترض، معترضان اش حرفه ای و بیست و چهار ساعته نیستند. افراد جامعه باید کار کنند، زندگی کنند، در آمد داشته باشند و به قول معروف در ساده ترین صورت دنبال لقمه ای نان باشند.
بنابراین کثرت عددی، دلیل بر برتری نیست....
نکته ی دیگر این که حکومت نکبت نه تنها از طریق سرکوب مستقیم بلکه از طریق از دور خارج کردن افراد موثر و پیگیر، جنبش مردم را از اثر می اندازد یا میزان آن را کاهش می دهد.
در حرکت های عملی و علنی، افراد معترض در معرض شناخته شدن، و در نتیجه دستگیر شدن و بازداشت شدن خود یا تحت فشار قرار گرفتن خانواده و بی اثر شدن هستند.
اگر حرکت های عملی با حرکت های مخفی ترکیب نشود و افراد معترض خاصه افرادی که به قول امروزی ها در «میدان» موثر هستند، از قدرت عمل مخفی استفاده نکنند، نتیجه ی کار، موفقیت حکومت در فرو نشاندن اعتراض ها خواهد بود.
حرکت مخفی، الزاما حرکت چریکی نیست. روش های مختلفی دارد که بعدها از آن سخن خواهیم گفت.
