در دهه ی 1360 و چند سال پس از آن، رِژیم جمهوری اسلامی زنانی را، که کسی برای نگهداری از کودکانشان نداشتند، با بچّه هاشان زندانی می کرد. مادرانی بودند که در زندان وضع حمل کردند و کودکان شان ناگزیر بودند، همراه با مادر، شرایط سخت زندان را متحمل شوند. برخی از این زنان زندانی را در برابر چشم کودکانشان شکنجه کردند. در شرایطی که تفریح کودک به صورت باند پیچی، چشم بند زدن و ادای شکنجه گر در آوردن در می آید، نشاط دوران کودکی از او گرفته می شود و او را تا آخر عمر به سانحه ی روانی مبتلا می سازد.

کودک ستیزی رژیم جمهوری اسلامی چشم آنرا نسبت به مشکلات حاد کودکان ایران کور کرده است. امروز در تهران حدود پنج هزار کودک به زباله گردی مشغولند. فحشای کودکان و گونه های مختلف کودک آزاری در ایران بیداد می کند. گرچه سن ازدواج دختران براساس ماده 1401 قانون مدنی سیزده سال تعیین شده است، در مناطق روستایی، به سبب فقر وحشتناک دختران زیر سیزده سال را صیغه می کنند.

کودک آزاری و کودک کشی رژیم جمهوری اسلامی، به دنبال قتل مهسا (ژینا امینی) و اوج گیری جریان جنبش اخیر "زن، زندگی، آزادی" ابعاد بی سابقه ای را یافته است. پاسداران جهل و ظلمت صدها نفر از کودکان و نوجوانان دبستانی و دبیرستانی را، از شهرهای مختلف، در نقاط نامعلوم زندانی کرده اند و در سرتاسر ایران کودک کشی به راه انداخته اند. از هویت بسیاری از کودکان و نوجوانانی که جانشان را گرفته اند خبر نداریم. هویت برخی از این نورچشمان به قرار ذیل است:

تهران: نیکا شاکرمی 16 ساله و سیاوش محمودی

البرز: سارینا اسماعیل زاده 16 ساله و حدیث نجفی 23 ساله

مشهد: ابوالفضل آدینه زاده 17 ساله

استان کرمانشاه: امیرحسین بساطی 15 ساله، رضا شهپرنیا ۲۰ ساله و سعید محمدی ۲۱ ساله

استان کردستان: رضا لطفی ۲۰ ساله

اصفهان: مهسا موگویی 18 ساله

کهکیلویه و بویر احمدی: پدرام آذرنوش

سمنان: مهدی عسگر

اردبیل: اسرا پناهی خانقاه 15 ساله

آذربایجان غربی: عبدالله محمود پور

مازندران: حنانه کیا 22 ساله

سیستان و بلوچستان: محمد رخشانی و امید سارانی (12و 13 ساله)، علی براهویی و سدیس کشانی (14 ساله)، ، سامر هاشم زهی، زکریا خیال و محمد اقبال نائب زهی (16 ساله) و امید صفر زهی (17 ساله)

رِژیم جمهوری اسلامی این کشتارها را یا به گردن نیروهای تظاهرکننده ی مردمی انداخته یا به شکلی احمقانه آنرا به عوامل دیگر نسبت داده است. به عنوان مثال در مورد مهسا (ژینا) امینی گفتند که او از قبل بیماری قلبی داشته و بر اثر عوارض آن جان سپرده است. جالب این است که رژیم از وعده خود برای شفاف سازی علت مرگ مهسا از تاریخ درگذشت او در 25 شهریور 1401 تاکنون بی اعتنا گذشته است. در توجیه قتل نیکا شاکرمی گفتند که از پشت بام به زمین افتاده است. در اردبیل، نیروهای سرکوب رژیم، به دبیرستان دخترانه ی شاهد هجوم برده‌اند و به ضرب و جرح دانش‌آموزانی، از جمله اسرا پناهی، پرداختند که از رفتن به یک راه پیمایی فرمایشی سرباز زده بودند. اسرا روز ۲۱ مهر در بیمارستانی اردبیل جان باخت. رژیم مرگ اورا خودکشی جا زد و حتی دانش‌آموز بودن وی را انکار کرد. این سیاست "کی بود، کی بود من نبودم" رژیم برای مردم ایران یک بازی شوم و گونه از طنز تیره است.

هجوم نیروهای سرکوب رژیم به مدارس و تظاهرات مسالمت آمیز کودکان و نوجوانان همراه با ضرب و شتم و قتل کودکان ادامه دارد. تاکنون هزاران تن از کودکان را دستگیر کرده اند و به نقاط نامعلومی اعزام داشته اند. هیچ کس از سرنوشت آنان خبر ندارد. مقامات رسمی جمهوری اسلامی اعلام کرده اند که بخشی از این کودکان که با "اجانب" ارتباط دارند را مجازات خواهند کرد و بقیه را برای "باز سازی" به مراکز درمان روانی خواهند فرستاد. در این رابطه نکته این است که رژیم جمهوری اسلامی حتی از کودکان می ترسد و بی شرمی را به جایی می رساند که، به جای قبول ناتوانی های خود در بهبود شرایط کودکان، برخی از آنان را به عوامل خارجی می چسباند و برخی دیگر را بیمار روانی قلمداد می کند.

از آنجا که رژیم می داند نمی تواند تمامی کودکان انقلابی را عوامل آمریکا و اسرائیل بخواند، به آنان انگ بیمار روانی می چسباند. پیام مستتر دراین موضع گیری این است که رژیم جمهوری اسلامی بری از هرنوع خطاست و اشکال از کودکان است که به علت "جنون همگانی" علیه آن به پای خاسته اند. از آنجا که براساس اخلاق حرفه ی پزشکی، روانپزشکان و روانشناسان چنین موضعی را به رسمیت نمی شناسند، رژیم کودکان دستگیر شده را، همانطور که در مورد زندانیان تواب دیدیم، برای شستشوی مغزی در اختیار پاسداران و شکنجه گران قرار می دهد. این بخشی هولناک از سیاست سرکوب این رژیم تمامیت خواه است، که در پی آمدش، کودک را تا آخر به سانحه ی روانی مبتلا می سازد. این خود نوعی کودک کشی است که طی آن دلباختگان تیرگی ها شخصیت کودک را برای همیشه در هم می شکنند، و روح ظریفش را می کشند. دیکتاتور سابق شوروی، ژوزف استالین، که رژیم خود را خالی از نقص می دانست، مخالفین را برای "باز سازی" به اردوگاه های روانی می فرستاد. هیتلر نیز هم جنس گرایان را در معرض آزمایشات پزشکی قرار می داد. لیکن، نه استالین و نه هیتلر هرگز کودکان را به مراکز درمان روانی نفرستادند.

جمهوری اسلامی یکی از هفت دولتی است که در جهان کودکان را اعدام می کنند. دول دیگر عبارتند از آمریکا، عربستان سعودی، یمن، نیچریه، پاکستان و کنگو. در بین این هفت کشور ایران در رده ی نخست قرار دارد. براساس ماده 1210 قانون مدنی جمهوری اسلامی دختران بالای 9 سال و پسران بالای 15 سال بالغ شناخته می شوند و برایشان مثل بزرگسالان حکم صادر می شود. همانطور که از متن این قانون به غایت ارتجاعی پیداست، در این قانون تبعیض علیه کودکان دختر به شکل بی شرمانه ای به چشم می خورد. کودکانی مانند دلارا دارابی (که در زندان لاکان رشت اعدام شد و حکمش در 17 سالگی صادر شد) و بهنود شجاعی قربانیان این قانون ظالمانه اند. این در حالی است که کنوانسیون حقوق کودک و میثاق حقوق سیاسی و مدنی ملل متحد، که ایران آنها را به تصویب رسانیده است، اعدام را برای کودکان زیر 18 سال ممنوع اعلام داشته است.

مسئله ی مهمی که رژیم جمهوری اسلامی از به رسمیت شناختن آن سر باز می زند توانائی کودکان و نوجوانان برای درک شرایط و ارتقای آگاهی خویش و تلاش برای تغییر بنیادی این شرایط است. کودکان ممکن است منشور حقوق کودک را نخوانده باشند، لیکن به طور طبیعی به حقوق درون ذاتی خویش آگاهند. احساس پاک کودک نا هماهنگی ها را در نگاهش برجسته می سازد. آنان در مشکلات والدین خود و معضلات شهر خود و کشور خویش سهیم اند. عصر اطلاعات آگاهی شان را بالا برده و دو چهرگی و تضادهای ذاتی نظام های حاکم را عیان ساخته است. در این دوران، آموزش های فرمایشی و تلقینی در رابطه با کودکان کار ساز نیست. آنان نسبت به مبارزات و تلاش های مردم خود حساسند و بی هیچ ملاحظه ای عکس العمل نشان می دهند. درآبان ماه سال 1399، جامعه ایرانی بخاطر خودکشی دردناک پسر بچه ای ۱۱ ساله ای بنام سید محمد موسوی زاده در بوشهر سوگوار شد. دلیل این خود کشی ناتوانی مالی خانواده و عدم همکاری مدرسه برای در اختیار گذاشتن تلفن همراه و عدم دسترسی به "شبکه شاد" برای این کودک عنوان گردید. این رویداد، علیرغم دردناک بودنش، بر اهمیت ارتباطات برای کودکان و نوجوانان نیز صحه می گذارد.

رژیم جمهوری اسلامی، و در رأس آن شخص خامنه ای، مانند طالبان در افغانستان که کودکان را برای برای خود کشی انتحاری شستشوی مغزی می دهند، به تلاشی همه جانبه و برنامه ریزی شده برای جا انداختن جزم های مذهبی در ذهن کودکان دست زده است. رژیم از هر ترفندی مدد جسته است تا فضای آموزشی و فرهنگی را به تسخیر در آورد. بخش مهمی از کتاب های درسی را حذف کردند و با اعتقادات و روایات مذهب شیعه جای گزین ساختند؛ علوم را به اسلامی و غیراسلامی تقسیم کردند و حتی برای مدتی با زبان انگلیسی مخالفت ورزیدند. دشمن سازی، دشمن پنداری، شهید سازی و شهید پرستی به عنوان بخش تفکیک ناپذیر آموزش در آمد. اسلام گرایان در تلاش مذبوحانه ی خود برای جا انداختن سنگوارگی مذهبی در بین کودکان سعی کردند هر بارقه ای از تفکر انتقادی را در ذهن آنان نابود سازند. در تمام این سال های رژیم از این نکته غافل بود که تبلیغات زمانی که از حدی بگذرد، به ضد خود تبدیل می شود، به ویژه در شرایط دنیای متحول کنونی که کودک می تواند ضمن استفاده از فضای مجازی خود آموزی کند و به کشف واقعیات برای خود نایل آید.

یاد آوری این نکته ضروری است که کودک ستیزی و کودک کشی رژیم جمهوری اسلامی نه تنها بخشی از سرکوب یک نظام تمام گراست، بلکه همچنین ریشه در ماهیت دین سالارانه ی این رژیم دارد. قوانین اساسی، مدنی و کیفری جمهوری اسلامی بر شریعت اسلامی استوار است که در آن کودک به عنوان یک شحصیت مستقل جای ندارد و درنتیجه از حقوق ویژه خویش برخوردار نیست. البته در چند آیه ی قرآن از کودکان یاد شده است، لیکن در تمامی این موارد کودک (مخصوصاً پسر) به عنوان فرزند و در رابطه با خانواده مورد توجه قرار گرفته است. به موارد ذیل توجه فرمائید:

"محققا بدانید که شما را اموال و فرزندان، فتنه و ابتلایی بیش نیست و در حقیقت اجر عظیم نزد خداست" (سوره انفال، آیه 28)

"و مادران بایستی دو سال کامل فرزندان خود را شیر دهند، البته آن کسی که خواهد فرزند را شیر تمام دهد؛ و به عهده صاحب فرزند است (یعنی پدر) که خوراک و لباس مادر را به حد متعارف بدهد، هیچ کس را تکلیف جز به اندازه طاقت نکنند، نه مادر باید در نگهبانی فرزند به زحمت و زیان افتد و نه پدر بیش از حدّ متعارف برای کودک متضرر شود." (بقره 233)

"ثروت و فرزندان بهترین زیور زندگی این جهانند، لیکن عمل نیک از نظر خدا بهترین پاداش است." (الکهف 46)

"کسانی هستند که می گویند: خدایا به ما زنان و فرزندانی ده که مایه چشم روشنی ما باشند" (فرقان 74)

کودک کشی در نظام جمهوری اسلامی نمودی است بارز از این واقعیت که نظام جمهوری اسلامی به هیچ اصل انسانی پای بند نیست و از درنده ترین جانوران روی زمین نیز بی رحم تر است. در سی ام سپتامبر سال 2000 میلادی کودکی فلسطینی بنام محمد روی دستان پدرس جمال الدره با شکیک سربازان اسرائیلی جان داد. در سال 2015 میلادی جسد بی جان کودک سه ساله ی سوری، آیلان کردی، در ساحل شهر بدروم ترکیه پیدا شد. این دو رویداد در زمان خود دنیا را تکان دادند. در ایران غمزده ی امروز ده ها مورد مشابه کودک کشی دیده می شود. معلوم نیست چرا دنیا نسبت به ما و کودکان مان بی تفاوت است.

دُران صدرایی

27 مهرماه 1401

پا نویس:

1. Twain, M. (1910). Mark Twain's Speeches. New York: Harper & Brothers Publishers, P. 64.
2. Gokak, V.K. (Ed.). (1970). The Golden Treasury of Indo-Anglian Poetry 1828-1965. New Delhi: Sahitya Akademi, pp. 57-58.
3. Fallaci, O. (07 October 1979). An Interview With Khomeini. The New York Times. Section SM, p. 8. Retrieved from: https://www.nytimes.com/1979/10/07/archives/an-interview-with-khomeini.html
4. Haleh Afshar, "Women and War: some trajectories towards a feminist peace," Development, Women and War, p. 52. A PDF version of this brilliant article is available at www.oxfam.org.uk/what_we_do/ resources/downloads/dww_afshar.pdf