ابو مالش - ویژه خبرنامه گویا

سلام فرمانده! پدر بزرگوار همه سرکوبگران و شکنجه گران
بنده در سایه ارشادات شما از دله دزدی به چماق زنی و از چماق زنی به باتوم زنی ارتقا پیدا کردم. البته دله دزدانی بودند که آن‌ها را بیشتر ارشاد فرمودید و اکنون به دزدانی کلان تبدیل شده‌اند. حقیر سالهاست که سرکوب‌گرم و برای شما و در رکاب شما، باتوم می‌زنم. از بس برای شما باتوم زده‌ام دست راستم از دست چپم درازتر شده است. همه این سال‌ها لباس سوسکی پوشیده‌ام و هرگز احساس سوسک بودن نکردم، ولی در سه ماه گذشته احساس می‌کنم، واقعاً سوسک شده‌ام.

وقتی مردم ما را نگاه می‌کنند انگار که سوسکی را گوشه حمام دیده‌اند. درحقیقت همه ما احساس می‌کنیم که سوسک شده‌ایم. در گذشته مردم معترض تا ما را می‌دیدند متفرق می‌شدند ولی در سه ماه گذشته اوضاع کاملاً فرق کرده است. نمی‌خواهم خاطرتان را مکدر کنم ولی همه ما فکر می‌کنیم که باتوم زنی و گلوله زنی که سهل است، اعدام‌های الا بختکی هم دیگر راه به جایی نخواهد برد، این دختران و پسران جوانی که ما می‌بینیم، واقعاً ترس سرشان نمی‌شود، همین طوری بِروبِر توی چشمان ما نگاه می‌کنند و ناموس ما را مانند منارجنبان می‌جنبانند. وقتی به مادر ما که از بس نماز خوانده دوباره باکره شده است رحم نمی‌کنند، وای به حال نوامیس شما. اگر عرایض من لحن جسارت آمیزی دارد مرا می‌بخشید برای این که این قرص هایی که به زور به ما می‌خورانند، ما را از حالت طبیعی خارج می‌کند.