البته مبنای این نوشته را بر «فرض»هایی می گذاریم، که جناب فرمانده خوشمزه نیروی دریایی سپاه می فرماید، سرباز امریکایی با دیدن پاسدارها به خودش ش.ا.ش.ی.د، و چند سال بعد هم سرباز دیگری به خواست خداوند به خودش ر.ی.د که این «کرسی شعر»ها را در واقعیت بسیار شنیده ایم که نمونه ی حی و حاضر آن حرف های ژنرال های ارتش صدام بود که وقتی یک سرباز دختر سیاه پوست را به عنوان اولین نفر از نفرات ارتش امریکا اسیر کرده بودند، و او را که واکنش خاصی هم نشان نمی داد در مقابل دوربین های تلویزیونی نشانده بودند، کلی هارت و پورت کردند که ما چنین ایم و چنان ایم، و آن مردک دلقک، سعید صحاف که وزیر اطلاع رسانی صدام بود در حالی که نیروهای امریکایی به پشت دروازه های بغداد رسیده بودند با نیشخندی ابلهانه می گفت که کدام امریکایی؟ کدام ارتش؟ کدام دروازه ی بغداد؟ و وقتی صدام را با سر زمین کوبیدند، این مردک نشسته بود بیایند دستگیرش کنند، کسی به سراغ اش نیامد بس که بی ارزش و خوار بود، باری این چیزها را به چشم دیده ایم.

ولی فرض را می گذاریم بر این که سرباز امریکایی با دیدن چهره گوریل های پاسدار و توصیف هایی که از وحشیگری اسلامی های ایران شنیده بود واقعا به خودش ر.ی.د.