او می‌گوید: «حکم محکومیت به اتفاق آرا صادر نشد.»

«شما عملا می‌توانید یک اعتراف کتبی داشته باشید، و یک اعتراف شفاهی دستتان باشد اما همچنان عده‌ای در هیات منصفه دادگاه باورتان نکنند. این خیلی چیزها درباره جامعه به ما نشان می‌دهد.»

خانم ویلسون قبلا گفته بود که تجربه‌اش در دادگاه وحشتناک بوده است.

او گفت که مورد حملات شخصی وکیل مدافع قرار گرفت و احساس می‌کرد که به خاطر تجاوز سرزنش می‌شود.

خانم ویلسون احساس می‌کرد که در طول بازجویی مورد «تحقیر و توهین قرار گرفته و خرد شده» است.

او به بی‌بی‌سی گفت اخیرا متن مکالمات دادگاه را خوانده و از دیدن چیزهایی که به او گفته شده «حالت تهوع» به او دست داده است.

او می‌گوید مک‌فارلین به عنوان دانش‌آموز موفقی به تصویر کشیده شد که قهرمان ورزشی است و آینده درخشانی دارد و هرگز نمی‌تواند چنین جرمی مرتکب شده باشد.

او گفت: «مک‌فارلین می‌دانست می‌تواند این روایت را جا بیندازد که او متجاوز نیست.»

«می‌خواستم به دیگران واقعیت را نشان دهم. به‌ویژه به آدم‌هایی که از او حمایت می‌کردند.»

او می‌گوید صدای ضبط شده را در توییتر منتشر کرد چون می‌‌خواست شخصیت «دوگانه» آزارگران را نشان دهد:

«می‌خواستم نشان بدهم که این آدم‌ها می‌توانند هم آزارگر باشند، هم پشت درهای بسته طور دیگری رفتار کنند.» خانم ویلسون سال ۲۰۲۰ تجاوز را به پلیس گزارش کرد. مک‌فارلین از دانشگاه گلاسگو که هر دو آن زمان دانشجوی آن بودند، تعلیق شد.

خانم ویلسون بعدا متوجه شد که مک‌فارلین با اینکه تحت تحقیقات پلیس بوده، توانسته در دانشگاه ادینبورگ ثبت نام کند.

او گفت: «برایم شوکه‌کننده بود. چون به زنان مشغول تحصیل در دانشگاه ادینبورگ فکرمی‌کردم. آنها می‌توانستند به طور بالقوه قربانی شوند.»

خانم ویلسون گفت نمی‌تواند درک کند که چگونه دانشگاه‌ها می‌توانند حق یک فرد مظنون به تجاوز را بر حق دانشجویان خود ارجح بدانند.

او می‌گوید: «نگرانم که دانشگاه‌ها به اندازه کافی از دانشجویان خود محافظت نمی‌کنند.»